Op het gebied van muziek vinden veel mensen mij een beetje vreemd. Vooral leefdtijdsgenoten. Die luisteren graag naar Dire Straits, Bruce Springsteen of Celine Dion. Of kom aan, doe eens gek, de Rolling Stones of zelfs de Golden Earring. Een beetje dat gevoel van ik mag dan oud zijn maar verdomd, als het erop aan komt sta ik als een gek te rocken, man, echt wel. Zelf heb ik een extreem simpele geest met wat verwrongen trekjes erin, waarschijnlijk veroorzaakt door een succesvolle combinatie van een voortkabbelende jeugd, drankmisbruik in de studententijd, zuurstofgebrek bij de geboorte en bewezen aanleg om met wezensvreemden in contact te komen. Voorts stoot ik een paar keer per jaar mijn hoofd tegen de houten dwarsbalken bij mij thuis op zolder. Dat helpt ook niet mee. Wat je dan krijgt is een afwijkende muziekvoorkeur. Je krijgt mij als een kind zo blij met een zooitje volslagen overstuurde krijsgitaren. Een leuk hardcore noisebandje, doe mij maar. A-tonale ellende mag ook. Deze week in Barcelona dacht ik op een avond in een toeristische flamencoshow terecht te zijn gekomen (hetgeen ook zo was) maar de linkshandige gitarist ragde zijn klassieke spaanse gitaar af alsof hij een avondje inviel bij Sonic Youth. Voor wie Sonic Youth niet kent: een bescheiden muziekgezelschap uit Seattle dat ondertussen meer Sonic dan Youth is (namelijk mijn leeftijdscategorie). Gitarist Lee Ranaldo heeft een leuke live-act waarbij hij op een gegeven ogenblik zijn instrument bespeelt met een Black & Decker handboortje. Dan klinkt het nog gevoeliger dan normaal, zal ik maar zeggen.

Wat ik maar even wil claimen: opkomende bands worden op dit weblog vroeger dan waar dan ook gespot. Zo voorspelde ik ooit feilloos de opkomst van Nine Inch Nails, Linkin Park, Korn en System Of A Down. Nu allemaal mainstream, ja toch. Ook had ik Andre Hazes al op het vizier toen hij nog gewoon in de kroeg zong met de 11-jarige Rachél op zijn knie. Meer bewijs lijkt me niet nodig.

Omdat ik graag nog een staartje toevoeg aan de serie Tolido Voorspelt 2006 Alsof Het Allemaal Al Is Gebeurd, Ongelogen deel ik graag met u deze link naar de Arctic Monkeys, op zeker één van de hoofdacts op zowel Pinkpop als Lowlands. Pak me er vooral op terug na de zomer.

Uit het oog uit het hart. Er hoeft maar een walvis de Thames op te zwemmen en vervolgens door duizenden hysterische Britten doodgeknuffeld te worden of niemand denkt meer aan onze mus. Gelukkig neemt de mus wraak via Google. Het Google Quotient van mus is nog altijd 29 miljoen. Daar kunnen die megalomane walvissen een puntje aan zuigen met een dieptreurig GQ van nog geen 2 miljoen. En dan de eerste hits op beide namen + de gegenereerde advertenties, altijd leuk om de Zeitgeist even tot je te laten doordringen. De Walvis komt niet veel verder dan de Wet Walvis en het softwarebedrijf Walvis. De dominomus staat fier bovenaan de lijst en er is maar één advertentie: die van de stichting Steun de Huismus.

Voor de mus bestaan er overigens ook wat kleinere, onbetekende Spaanse websites. Zo valt te zien in de lijst van resultaten. Leuk eigenlijk, dat ze dit nijvere dier zelfs in Spanje kennen.

Ik mocht gisteren tijdens het plenaire congres van de Open Group in Barcelona het verzamelde volk toespreken over Business Architectuur. Het was al later in de middag, dus dan grijp ik graag terug op beproefde, laffe methoden om de boel wakker te schudden (Business Architectuur is een héél belangrijk onderwerp; het onderwerp heeft wel 230.000 hits op Google. Nou ja, Britney Spears heeft er 12.000.000. Maar vooruit, alles is relatief).

Verder ging het wel.

De claim van mijn voordracht is dat het hele concept Business Architectuur een vinding is van IT-specialisten. Analytisch ingestelde types die maar moeilijk begrijpen dat lieden uit andere vakgebieden niet gelijk enthousiast worden voor hun concepten. Een organisatie bestaat nu eenmaal niet uit modules en objecten en mensen zijn geen parameters, return values of precondities.

Mijn stelling werd onderschreven door de aanblik van de zaal, waar zeker 70% tijdens de voordracht aantekeningen aan het maken was op de laptop. Voorts lag het draadloze netwerk van het hotel al twee dagen plat. Dat krijg je als driehonderd IT'ers tegelijk proberen hun e-mail te checken. Net even iets anders dan wat men gewend is bij het hotelmanagement.

Na afloop van mijn presentatie kreeg ik veel bijval, maar ook tegengas. Judith Jones, verantwoordelijk voor de verdere ontwikkeling van de TOGAF architectuurmethode van de Open Group, kwam bij me staan om te claimen dat ze zo'n beetje 20 jaar geleden al de term Business Architecture heeft uitgevonden. Toen ik haar vroeg of ze nou een IT-achtergrond had of niet, kon ze daar niet onderuit. "Maar ik heb onze IT-afdeling altijd als een business unit gemanaged" was het verweer. I Rest My Case zeggen ze dan geloof ik.

Een wel zeer oplettende lezer die blijkbaar écht helemaal niets anders had te doen, merkte op dat ik ooit in een blog-entry over TPG Post's Digitale Brievenbus (toen nog Privver geheten) een beetje TPG en KPN - ooit innig verbonden zal ik maar zeggen - door elkaar haal:

"beste Ron, KPN en TPG zijn inmiddels al bijna 10 jaar uit elkaar! Hebben ze jou wel al verteld dat DSM de mijnen gaat sluiten? "

Ik schrik dan helemaal niet over die verwisseling van KPN en TPG. Maar dat bericht over die mijnen, DAT WIST IK NIET! Verdomme, dat zal toch niet wáar zijn? Hoe moet het dan met de werkgelegenheid in Limburg, dat hoor je dan niemand vragen. Ik zeg je, zoiets sloopt een hele regio in één vernietigende klap. Sluit de mijnen en je sluit een provincie, neem dat van mij aan. Ik zal er minister Pechtold eens over aanschrijven, dat lijkt me wel een sociaal bewogen mannetje. Heeft hij nou vroeger voor KPN gewerkt of niet? En zo ja, deed hij dan iets met post? Misschien dat de AIVD het heeft uitgezocht. Ik loop er vanavond wel even langs het grof vuil. Is toch bij mij om de hoek.

Ik kan niet nalaten u allen de hartelijke groeten te doen vanuit Dallas Texas, waar het momenteel zo'n 22 graden Celcius is, zonder een wolkje aan de lucht. Ik ben hier om de top van de Amerikaanse Capgemini-organisatie wat te onderrichten in de fijnere kneepjes van service-oriëntatie. Volgens mij vooral een kwestie van Design Principles (simpel, open, gestandaardiseerd, los gekoppeld, modulair), meer dan iets wat je verkoopt met een roze strik eromheen of als een apart project uitvoert.

Typisch geval van Good News Bad News dus.

Voor de volledigheid merk ik hier nog maar eens op dat mijn huis verre van onbewoond is tijdens mijn afwezigheid. Knabbel en Babbel zijn er weer: twee doorgefokte Bullterriërs die als bijnamen hebben Bite! Bite! Bite! en Cerberus' Alptraum. En met goede redenen.

Tot binnenkort.

Ik ben in zo'n beetje alle aspecten van het leven een laatbloeier. Vermoedelijk heeft dat te maken met aangeboren sulligheid en een hardnekkige aanleg om dingen eenvoudigweg niet te zien. Of niet te willen zien, ook goed.

Zo heb ik pas sinds een week 24 ontdekt, een naar nu blijkt zeer succesvolle TV-serie die behangen is met onderscheidingen. Mij nooit opgevallen. Vorige week zag ik puur toevallig een deel van een aflevering en dat beviel goed. Gelijk maar eens het volledige eerste seizoen op DVD aangeschaft, hebben we het toch over (uiteraard) 24 afleveringen van een uur. Volledig verslaafd vervolgens, vooral als het erop aankomt om toch nog maar een episode op te zetten. Deze serie zet nieuwe normen op het terrein van cliffhangers, laat ik het daar op houden.

Je denkt dan dat je iets nieuws hebt ontdekt. Maar godbetert de allereerste collega die je aanspreekt op deze primeur kijkt je slechts glazig aan. 'Ja, ik had vorig weekend dat derde seizoen in huis en ik dacht, weet je wat, ik heb toch de hele zaterdag niks te doen, ik zit hem maar eens in één ruk uit'. Echt zo'n vrijgezel zonder kinderen, weetjewel.

Leuk detail in 24: alle computers van de Good Guys (CTU, de Counter Terrorist Unit) zijn Apples. De Bad Guys gebruiken onbetrouwbare Windows systemen, uitgevoerd in groezelig metaalgrijs. Op het bureau van held Jack Bauer staat zelfs een Apple Cube met een Studio display. Typisch geval van typecasting.

Op weg naar de Heiligverklaring van Apple gebeuren er steeds meer bizarre dingen. Zo probeert Levi Strauss wanhopig het stoffige image op te krikken door iets 'I' te doen. Ik neem aan dat dit de iJeans worden. Kansloos. Stoffig blijft stoffig, zelfs als het iStoffig is.

Omdat ik niet de beroerdste ben (er schijnt iemand in Winschoten te wonen die nóg beroerder is, dat heb ik van horen zeggen) deel ik wat geinige, relevante URL's met u allen. Het is immers wel begín 2006 en het kan niet anders of er is sprake van goede voornemens. Gewoon dingen eens een keer afmaken bijvoorbeeld. Het handige webtooltje tada helpt op een leuke, makkelijker manier om To Do lijstjes bij te houden. Altijd op te vragen en bij te werken, ook als je slechts op een bevriende PC werkt en dus niet iets met bijvoorbeeld Outlook kunt doen.

Het kan natuurlijk ook een stuk holistischer: in plaats van 'gloeilamp in achterkamer vervangen' zou je ook plannen kunnen hebben als 'In één jaar gecertificeerd Reiki Master worden' of 'De tien mooiste Tango Dance Halls van Buenos Aires hebben bezocht'. Daar komt wat meer bij kijken dan een To Do Lijst: ik raad dan van harte 43 Things aan, ook voor uw up-to-date Zeitgeist.

Voor wie het voorgaande item nét iets te metafysisch was om in één keer te begrijpen: de stichting Skepsis legt tot in alle details uit hoe het in elkaar lijkt te zitten met Robbert van den Broeke. Deze site is om twee redenen interessant: het bedrog wordt op aanstekelijke manier uiteen gerafeld ('er is zoveel meer') en het ontwerp van de site geeft een heel sterk 1997 gevoel. Eigenlijk ook bijna een spirituele ervaring.

Tot woord van 2005 zou eigenlijk genverbrander moeten worden gekozen. Of dominomus. Wie meer wil weten over het niet te missen ambacht van genverbrander surft even hiernaar. Ook voor al uw spirituele vogeltjes.

Op speciaal verzoek een foto van de iMac G5, op dit moment nog moederziel alleen in een veel te grote, overbodig geworden televisiekast. Onderin zien we het discreet weggemoffelde EyeTV kastje.

Daar stond hij dan op de eettafel, mijn nieuwe Apple iMac G5 met 20 inch display. Aangeschaft om in één snelle beweging alle andere randapparatuur die tot dan mijn woonkamer had gevuld te verwijzen naar de schroothoop. Ik had er goed over nagedacht (zie mijn weblog van eergisteren voor een kort verslag van deze avontuurlijke missie) en ik had zelfs advies ingewonnen van anderen. Vooral de doordachte, invoelende mening van mijn 'technische' broer had de doorslag gegeven: EEN APPLE? SCHEI TOCH UIT MET JE APPLE, MAN. EEN APPLE IS VOOR MIETJES EN VOOR ONHANDIGE SUKKELS. NOU JA, DUS EIGENLIJK IS HET DING NOG WEL WAT VOOR JOU OOK. MAAR DIT TERZIJDE. DOE EENS EEN KEER ALS GEWONE MENSEN. VOOR DE VERANDERING, WIL JE. NEEM EEN WINDOWS MEDIA CENTER, DIE ZET JE ERGENS ONDER DE TAFEL EN DIE IS ER SPECIAAL VOOR GEMAAKT. IEDEREEN WIL WINDOWS. EN JIJ DUS OOK. HIPPIE! Ja, dit had me absoluut geholpen. Na een kort bezoek aan het Apple Centre in Den Haag was de koop geregeld. Enkele dagen later kreeg ik ook de EyeTV 610 binnen en de AlphaCrypt Smartcard. Deze laatste is nodig om het digitale televisiesignaal van Casema te kunnen decoderen.

Hij stond mooi op mijn eettafel, die Apple. Ik kon me er in eerste instantie niet toe zetten echt iets te gaan doen met het ding. De kinderen vermaakten zich uitstekend met de ingebouwde camera en de bijbehorende PhotoBooth software. En de iMac stond daar gewoon fraai te zijn. Maar ik geef toe, tijdens het eten stond het ding toch wat in de weg en toen de eerste pindasausvlekken op het scherm begonnen te verschijnen (je moet dat rouwmoment trouwens altijd maar gewoon snel door; hèhè hij is niet nieuw meer, en hij kan in iéder geval niet meer ingeruild worden) wist ik dat het moment was aangebroken: oude rommel de televisiekast uit, speakers en snoeren met wilde gebaren op een hoop gooien en alles naar de schuur in de achtertuin.

En dan slechts de Apple iMac ervoor in de plaats zetten. Ik vond het een mooi gebaar met een diepe, doorvoelde lading. Het deed niets af aan het spirituele karakter van de hele situatie dat er ook nog het kleine EyeTV kastje bij moest. Zou mooi zijn geweest als er gelijk ook maar een TV tuner annex Kabeldecoder in het scherm was ingebouwd, maar er moet nog wat te wensen overblijven. Anders voelt je leven gelijk al zo vervuld aan, daar schiet niemand wat mee op.

Of dwaal ik nu af?

Na enig proberen en enkele Duitstalige foutmeldingen wist ik de Casema smartcard op de juiste manier in de EyeTV te stoppen. Daarna sloot ik het geheel aan op de televisiekabel. Qua zichtbare snoeren zat ik op een alltime low: één antennekabel naar de EyeTV, één stroomkabel (voor de Apple) en een firewire kabel tussen beide apparaten, uit het zicht weggewerkt achter de displaystandaard. Het toetsenbord en de muis waren beiden met Bluetooth uitgerust, dus daar konden we het geheel draadloos afhandelen. Ik had nog twee afstandsbedieningen over: één voor de EyeTV en één zeer klein gevalletje voor het bedienen van de Apple.

Deze laatste is bedoeld om Front Row aan te sturen: een applicatie die draait op de Apple en die is bedoeld om met de gebruiker op de verderop gelegen zitbank te communiceren. Je krijgt dan een levensgroot menu te zien dat je ook vanaf de andere kant van de kamer kunt lezen en manipuleren. Vanuit dat menu kun je alles doen met iTunes, foto's en films bekijken en DVD's afspelen. Vooral de manier waarop je iTunes aanstuurt is aantrekkelijk, want het scherm oogt in feite als een reuze iPod die je op de bekende manier gebruikt.

DVD's stop je via de zijkant van het scherm in het apparaat en deze worden met de gebruikelijke kwaliteit afgespeeld. Voor de zekerheid draaide ik maar even Blade III Trinity, in feite een sociaal bewogen drama dat handelt over de zoektocht van een getourmenteerde paria naar de wortels van zijn bestaan. O ja, er worden ook wat vampiers in de pan gehakt. Ik vond de bloeddruppels even realistisch als altijd van het breedbeeldscherm afspatten; een scherm dat overigens een fractie kleiner is dan de televisie die daarvoor gebruikt werd, maar hé! als ik mijn muur wilde vullen had ik wel een plasma-TV of een beamer met een projectiescherm of zo gekocht. Komen we wel gelijk bij een klein nadeeltje van deze setup: Dolby Surround 5.1 zit er niet in. De Apple heeft weliswaar een digitale, optische uitgang maar die zal moeten worden aangesloten op een apart 5.1 luidsprekersysteem met bijbehorende versterker. We hebben het dan over minimaal 5 luidsprekers, een versterkerkastje, de onvermijdelijke subwoofer en - godbetert - weer een afstandsbediening erbij. En heel veel kabels, inderdaad. Ik had het er niet voor over. Voor je het weet heb je een Logitech 5.1 systeem in je huiskamer geïnstalleerd en ziet alles er weer uit als de meld- en regelkamer van het lokale vuilverwerkingsbedrijf.

Dan maar geen surround! Op dit moment houd ik het bij het bescheiden stereogeluid dat uit de twee ingebouwde Apple speakers komt. Misschien dat er op een gegeven ogenblik wat onderkoelde Bose dingetjes bij zullen komen, maar dat zijn bijna ontkénningen van speakers. Die tellen niet.

De televisie werkt goed, ook al kostte het de EyeTV software bijna twee uur om alle 220 televisie- en radiokanalen te vinden. Maar nu heb ik ook elke denkbaar Casema-kanaal tot mijn beschikking, vanaf Nederland 1 en SBS6 via MTV2 en Discovery Traveller tot aan het Digitale Kanaal Voor de Vereniging van Houders van Langoorkonijnen. Deze laatste zender maakt overigens nog verdomd interessante programma's, maar daarover later meer.
Elk bestaand en niet bestaand radiokanaal heb ik uiteraard op deze manier ook in de lijst, zonder mankeren afgespeeld door de EyeTV software.

Jammer dat EyeTV nog niet vanuit de Front Row software kan worden aangestuurd. Maar ik weet zeker dat we daar binnenkort wel een update van die lieve mensen van de Apple software-afdeling voor zullen ontvangen. Televisie kijken op op de iMac werkt verder uitstekend, zij het dat het niet helemaal lukt om in één klap fullscreen te komen (heb je toch heel even die draadloze muis nodig), het beeld van dichtbij gezien wat gruizig is (maar wie gaat er ook met zijn neus op het scherm zitten, behalve 's morgens vroeg als je nog geen lenzen in hebt) en het soms bijna moeilijk is om uit honderden kanalen te moeten kiezen (uit spontaan zelfmedelijden schieten nu bijna de tranen in mijn ogen, ja jongen, vroeger - in 2006 - was het vaak afzien hoor).

Je zou bijna vergeten dat de Apple iMac G5 tevens een computer is: je hebt dus leuke software als PhotoBooth (geheid succesmateriaal voor narcistische pubers), email en de Safari Internet Browser tot je beschikking. Deze laatste browser gaat niet gebukt onder de gratis ingebouwde voorzieningen voor ongebreideld hacken waaraan we via Internet Explorer zo gewend zijn geraakt. Best jammer dat ik al die virussen moet missen; voelt een beetje hol aan.

De Apple bromt enigszins. Hij moet namelijk gekoeld worden. Als je daar op gaat letten, valt het op. Zo simpel ligt dat. Ik denk, ik vermeld het maar even.

We maken de tussenstand op en komen binnen een paar weken zeker bij u terug met meer ervaringen uit de praktijk van het Apparaatarme Huishouden:

Lege huiskamer zonder metaal en kabels: zeer geslaagd
Beeld: aanvaardbaar voor de TV, uitstekend met DVD
Bediening: lekker weinig afstandsbedieningen, Front Row is veebelovend
Geluid: niet wat het moet zijn; er zullen hoe dan ook speakers bij moeten
Randgebeuren: brommende koeling, draadloos toetsenbord en muis moet je ergens kwijt

Totaalbeeld als in 'zijn we cool bezig': wat denkt u zelf?

Met dank aan eenieder die deze Quest For Emptyness heeft gevolgd. Een speciale vermelding voor het kundige advies van mijn broer. Uiteraard had hij gelijk.

Maar ík heb een Apple.

Ik had er schoon genoeg van. De geïntegeerde audio/video-belevenis van mijn woonkamer en ikzelf konden eigenlijk niet meer door één deur. Een zooitje was het geworden, milder kan ik het niet omschrijven.
Mijn Grundig televisie was dan weliswaar van het type Breedbeeld, maar dan wel uit het tijdvak dat dit concept nét een week of drie geleden was uitgevonden. Een dikke, piepende bak was het, die bijna de helft van de diepte van de kamer in beslag nam.
Daaraan gekoppeld had ik een Pioneer DVD-speler annex radio-tuner, een volstrekt lachwekkend ontwerp met een los gekoppeld displaytje waar je dan de aparte afstandsbediening op werd geacht te richten. Mijn DVD-speler had in een paar jaar een ronduit beruchte naam opgebouwd in de familie. Sommigen beweerden dat het ding bezeten was. Een enkeling overwoog zelfs het apparaat op te geven bij Irene Moors. Op de meest vreemde momenten kon de speler beurtelings op stop en play springen, vergezeld door niet ter zake doende piepjes. Ook kon het ding wel urenlang de laadklep gesloten houden als je een DVD wilde invoeren. Dit kon behoorlijk knagen aan de spanning van het mogen kijken naar een nieuwe titel. Op den duur kwam ik erachter dat het enige wat écht hielp het enige minuten blazen met een föhn op de voorkant van de speler was. Een wat moeizame oplossing die lachwekkende toonde en slecht werkte op het concentratievermogen van de meeste aanwezigen.
Ik had ook een Pioneer Dolby 5.1 surround systeem. Dit was zeer gewenst, omdat je de bloeddruppels toch op zijn minst op je achtermuur wil horen spatten als Blade weer eens een vampier onthooft, ja toch. De prijs voor dit bijna metafysische genot bestond uit een enorme, niet weg te moffelen subwoofer en 5 knetterend lelijk ontworpen speakers die het qua verschijning in een gemiddelde Poolse fabriekshal van twintig jaar terug leuk zouden hebben gedaan. Omdat ik geen andere opties had, gebruikte ik de subwoofer als bijzettafeltje naast de bank.
Ik bezat verder nog een digitaal televisiekastje van Casema, want je kon in de nieuwe eeuw écht niet meer wegkomen met analoge televisiesignalen, dat zag de grootste sul nog wel in. Aangezien elke apparaat zijn eigen afstandsbediening had en er letterlijk kilometers speaker- en antennedraad nodig waren om alles met elkaar te verbinden (had ik mijn KPN ADSL-verbinding en bijbehorend splitterkastje al genoemd?), oogde mijn woonkamer als één grote patchkast met daarin wat banken en een enkele schemerlamp. Niet helemaal de serene, Zen-boeddhistische woonervaring die ik ergens diep in mijn naiëve achterhoofd vol onvervulde ambities koesterde.

Maar verdomd. Nú was het klaar!

We leefden in de 21e eeuw, in het tijdperk van de Domestical Entertainment Hub. Weg met al die oude rommel en gewoon in één klap vervangen door een enkelvoudig, draadloos, extreem versimpeld systeem. Dat was mijn plan. Internet, audio en video zouden versmelten tot een holistische eenheid die rust en elegantie in mijn interieur zouden brengen.

En ik wist dat het bestond. Een korte blik op de nieuwe Apple iMac G5 had mij genoeg geleerd. Het kon. En het zou een Apple worden.

De keuze voor Apple was voor mij een simpele. Een merk dat zowel de iMac als de iPod Nano als de Cube als de Powerbook (met oplichtend Apple logootje aan de achterkant van het scherm) weet te creëren, zit aan de bovenkant van de categorie Übercool. Ik was nog nét niet bereid om een petitie te ondertekenen om Steve Jobs heilig te verklaren, maar het oprichten van een eenvoudige tempel met een ingetogen altaartje leek mij meer dan passend.

Vreemd genoeg ontstond er in mijn directe omgeving enig verzet tegen mijn keuze. Mijn puberdochter verklaarde dat de Apple zuigt 'omdat er niet eens een rechtermuisklik op zit'. Mijn jongere broer, het technische brein van de familie, moest hard en onsympathiek lachen om mijn besluit. 'Ja, dat wordt het dus allemaal nét niet' voorspelde hij 'neem toch gewoon een PC met Windows Media Center, zoals alle gewóne, weldenkende mensen doen'.

Gesterkt in mijn strategie schafte ik de Apple iMac G5 aan. Ik heb de dikke versie, met een 20 inch breedbeeldscherm. Voorts heb ik een EyeTV 610 aangeschaft: een klein kastje dat je kunt aansluiten op de iMac om de digitale kabeltelevisie van Casema te kunnen bekijken en op te nemen. In de EyeTV moet een zogenaamde CAM-module om het signaal van Casema te kunnen encrypten, uiteraard in combinatie met mijn volstrekt legale abonnement en bijbehorende smartcard. De firma FireDTV leverde me binnen twee dagen per post deze AlpaCrypt 3.05 module.

Ik ben ondertussen twee weken verder en geheel gereed om mijn belangwekkende ervaringen met u allen te delen. Werkt het? Zuigt de Apple nu wel of niet? Wat is de beeld- en geluidskwaliteit? En vooral natuurlijk: ziet het er een beetje uit? Morgen komt mijn uitsluitsel.

Ik heb het de laatste tijd wel vaker. Ik hoor dan stemmen in mijn hoofd die me onder andere influisteren wat er in de nabije toekomst staat te gebeuren. Nu dit verschijnsel gepopulariseerd is onder het metafysische leiderschap van Chazia Mourali en Irene Moors, zie ik er geen been in om eens wat voorspellingen met u allen te delen. Ja, bookmark maar rustig. Zet even in de Outlook agenda: 31 december 2006: 'jaarvoorspellingen van Tolido nog eens nalezen en van verbijstering achterover slaan'. Ik doe voor u een eclectische mix van Technology Forecasts en Algemeen Wereldgebeuren:

1. Gek, maar ik zie temperatuurrecords worden gebroken. Ja, ik denk dat de gemiddelde temperatuur aan het stijgen is. Raar hè, ineens heb ik dan zo'n gevoel.
2. IBM koopt SAP. Passen leuk bij elkaar qua bedrijfscultuur (hoge gemiddelde leeftijd, neiging tot laboratoriumgedrag, beetje humorloos) en IBM zal toch ècht iets moeten met standaardpakketten.
3. Een aanslag. Echt waar, ik zie ergens een aanslag. Gek eigenlijk dat ik dit soort dingen zomwaar vantevoren weet. Maar ondertussen schrik ik er al niet meer van.
4. Meer files. Er komen zonder meer nog langere files.
5. Microsoft gaat enkele schokkende beveiligingslekken publiceren.
6. Er komt ontevredenheid over de Euro. Die blijkt namelijk het leven een stuk duurder gemaakt te hebben. Een gewaagde voorspelling, dat zie ik zelf ook wel in.
7. Het CDA daalt in de peilingen. De PvdA stijgt. En ik zie een bekende TV-persoonlijkheid in de politiek gaan.
8. Ik zie een geboorte ergens binnen het Koningshuis.
9. Apple komt met enkele verrassende innovaties. Op de een of andere manier zie ik dat de namen van de apparaten steeds beginnen met een 'i'. Klinkt misschien wat gek, maar toch zie ik het voor me. Dus ik denk, ik vertel het maar even.

Jonathan Ive, het 38-jarige broekie dat voor Apple onder andere de iMac, de iPod en het krankzinnige collectors item The Cube ontwierp, is door koningin Elizabeth II tot ridder geslagen. Dit vanwege zijn vérgaande verdiensten voor de wereld in het algemeen en de beurskoers van Apple in het bijzonder. Een begrijpelijke ontwikkeling, vooral als opmaat naar de niet te vermijden heiligverklaring van Steve Jobs. Ik ben oprecht benieuwd of er ook ontwerpers bij Microsoft zijn die dit soort verdiensten op hun kerfstok hebben. In ieder geval niet de architect van Internet Explorer. Die krijgt eerder vroeg of laat de nazaten van Simon Wiesenthal achter zich aan. Van zo'n klein slordigheidje in het .wmf formaat ('grootste lek ooit')kun je weliswaar volhouden dat je het niet hebt geweten, maar met Mea Culpa kom je er niet altijd vanaf.