Als nu zelfs de Denen al overstag gaan voor Open Source, dan kan er toch geen houden meer aan zijn. Alle macht aan de Hippies, weg met het bloedige grootkapitaal!
Op mijn Tablet PC heb ik nog steeds geen Microsoft Office draaien. Van diverse kanten werden mij illegale kopieën aangeboden. Ik heb die steeds zichtbaar geschokt geweigerd en in alle gevallen het contact met de betrokkenen onmiddellijk verbroken. Scheelt trouwens best, een zooitje minder IT-experts in je kennissenkring.
Met het zetje van de dappere Denen in de rug heb ik nu besloten OpenOffice te installeren: het gratis Open Source alternatief voor Word, Powerpoint en Excel. Temeer daar er zojuist een Nederlandse versie is vrijgegeven. Ik kon vannacht van de spanning gewoon niet slapen. Ik lag maar te hopen dat het snel licht zou worden. Straks is het zover. Ik heb 62 Meg legaal gedownload en ga vanmiddag installeren. Ik houd de wereld op de hoogte.

Vreselijk, al die praat over haiku's en correct Nederlands. Nadat ik van 'brei' al 'brij' heb gemaakt (zie het item verderop), zie ik me nu ook genoodzaakt mijn oorspronkelijke haiku over de zinloze verstikking van Java-programmeurs om te buigen. Niet eens gesouffleerd door een lezer kwam ik erachter dat het oorspronkelijke rijmschema 5-7-6 is. En dat kan niet. Zonder 5-7-5 immers geen haiku. Daarom nu snel de nieuwe, definitieve versie:

Java programmeur
gestrand in brij van syntax
dronken van code

Dit fijne, bespiegelende gedicht speelt overigens ook de hoofdrol in een column die ik zojuist afrondde voor Software Release Magazine. De column heet 'Ontwikkelen voor Godot' en schetst de potsierlijkheid van een software-industrie die al jaren probeert het vakgebied complexer en ondoorgrondelijker te maken. Dat er oorspronkelijk ook nog gebruikers en opdrachtgevers waren die iets willen met de gebouwde software is vervaagd in de nevelen van de tijd. Wat resteert is een setje absurde dialogen en een schouwburg vol publiek. De monden zijn opengevallen van zoveel onzin. De volledige column binnen twee weken op dit weblog.

Gisteren moest ik met een droef gevoel de ondergang van het zoveelste fotolab vaststellen. Achterhaald door de opkomst van digitale fotografie. Liep vandaag ook nog mijn zoon binnen met de nieuwe Polaroid I-zone: een verre van duffe instant-camera die coole foto's op stickerpapier produceert. Even overwoog ik een digitale foto te maken van zo'n zichzelf ontwikkelende stickerstrip. Zullen ze bij Kodak in Waddinxveen wel weer niet om kunnen lachen.

Essentieel in een haiku is de juiste hoeveelheid lettergrepen per zin. Daar zijn de Oosterlingen heel streng in. Eerste regel 5 lettergrepen, tweede regel 7, derde regel 5 lettergrepen. Anders gedaan? Geen haiku! Ik zal wel teveel op deze strikte regelgeving hebben geconcentreerd toen ik mijn recente haiku (zie 2 berichten verderop) schreef over Java-programmeurs. In mijn totale moment van Zen-leegte zag ik blijkbaar over het hoofd dat het een brij van syntax is, niet een brei.
Desalniettemin, ik ben blijkbaar niet de enige. Ik heb eens gegoogeld op het iets meer courante 'brei van woorden' en vond een indrukwekkende verzameling webpagina's van ongeletterden. Echter, zoeken op 'brij van woorden' bewijst wat de enige juiste spelling is: gerenommeerde organisaties als de TU Eindhoven en het Parool kunnen het immers niet fout hebben. Ook Van Dale doet een duit in het zakje.

Het winmoment van dit alles zit wat mij betreft in het ontdekken van deze pagina, waar ook sprake is van een 'brei van woorden':

Geloof en je bent verloren
In de brei van vrome woorden
Geloof in de woorden
En we zijn verloren
In de brei van woorden

Verderop gevolgd door het wat mij betreft al duidelijk dubieuzere:

Bekoord het levende lijve
Bekoord het leven in het stijve
Bekoord in levende lijve
Bekoord is leven geen stijve

De twijfelaar wordt vervolgens over de streep getrokken met:

Leven het leven leven
Electrische erotische het levende leven
Oneindigheid erotiserend dit goddelijk leven
Doorstromend het hele wezen dit goddelijk leven

Ik kan alleen maar zeggen: maak ook eens een spelfout en vraag Google hoe het ècht moet. Wat een goddelijk leven.

Een niet terug te draaien overgang stemt toch altijd droevig. Eén voor één sluiten de fotolaboratoria. Overbodig geworden door de opkomst van digitale fotografie. Onlangs weer het laboratorium van Kodak in Waddinxveen. Heel vervelend, vooral voor de Gemeente Waddinxveen zelf. Er viel al niet veel te halen in dit gemummificeerde forensendorp. Waddinxveen komt vooral bij je op als het gaat over files op de A12 of als er een vrachtwagen de berm in is gekanteld. Maar er was nog altijd het ontwikkellaboratorium van Kodak waar trots naar kon worden verwezen! Nu worden de poorten gesloten voor de laatste 16 werknemers. In de kroegen van het oude stadscentrum worden sombere gesprekken gevoerd bij het licht van langzaam uitdovende kaarsen. Voor de plaatselijke VVV is er ook niks meer aan: de laatst overgebleven attractie is nu het in 1976 uit massief beton opgetrokken stadhuis. Geen toerist staat er meer bij stil. Zelfs niet om even snel een foto te maken met de uit de borstzak tevoorschijn gehaalde Digital Ixus.

Blijft overigens wel de vraag wat er dan toch met al die digitale foto's gebeurt. Veel wordt waarschijnlijk in een abominabele kwaliteit afgedrukt op kleurenprinters thuis. Interessant zijn de softwarepakketten waarmee je een verzameling foto's kunt omtoveren naar een DVD, inclusief op de seconde nauwkeurig aansluitende achtergrondmuziek. Lekker in de woonkamer de vakantiekiekjes uit India bekijken met op de achtergrond de waanzinnig grappige Peugeot / Bollywood House van Bhangra Knights



Een gat in de markt blijft vooralsnog het digitale fotolijstje. Compactflash-kaart erin en de hele dag wisselende foto's op je bureau. Of zelfs bewegende beelden. Ik hoorde vorige week van een Amsterdamse kunstenares die een kunstwerk heeft gemaakt met behulp van 6 in een cirkel opgestelde TFT schermpjes. Op die schermpjes draait de hele dag een video van een slak die zich in de loop van de uren ogenschijnlijk door de schermen heen beweegt. Wachten op Godot is er niks bij.

Ik weet niet zeker hoe het met mijn populariteit tijd staat bij de Haagse Hogeschool. Althans, sinds gisterenavond wordt daar in zeker kringen over getwijfeld. In ieder geval door de docent die mij begeleidde bij het gastcollege dat ik gaf over trends in systeemontwikkeling. Ik geef toe dat ik misschien iets te schamper lachte ten overstaan van de volle collegezaal toen mij trots de presentatie-PC werd getoond: een gebutste bak waarop Windows NT 4.0 workstation stond te pruttelen. Gelijk maar zuchtend mijn laptop uit de foudraal gehaald. Daarna een preview gegeven op mijn voordracht volgende week op het De Toekomst van IT seminar. Daarin fileer ik achtereenvolgens iteratieve systeemontwikkeling, modelleren met UML en Java als beduimelde iconen uit een ver verleden. Zo 2002! Bleken precies de drie onderwerpen te zijn die de docenten pas een maand geleden na emotionele discussies met de vakgroep op het opleidingsprogramma hadden weten te krijgen. Als vervangers waarschijnlijk van onderwerpen als Schrijven met de Kroontjespen, Werking van het Stoomgemaal en Logistiek van Trekschuiten. De stemming kon niet meer kapot, de rest van de avond.

Evengoed blijft Java een criminele, veel te complexe programmeertaal waar je hoogstens 20% van de mogelijkheden van zou moeten gebruiken. Jammer dat niemand deze wijze raad ter harte neemt. Ik word er zomaar melancholisch van. En dan weten we dat het tijd is voor weer zo'n emotionele, introspectieve Haiku:

Java programmeur
gestrand in brij van syntax
verdronken in code

Je hebt wel eens zo'n week waarin je met oneindig veel belangrijkere dingen bezig bent dan het bijhouden van een weblog. Maar de situatie moet niet onduldbaar worden. Ik beloof de lezers daarom hierbij plechtig vanaf heden de frequentie weer aanzienlijk op te schroeven.
Vandaag verscheen Software Release Magazine met daarin mijn column over Grid Computing en Oracle's 10g: de extended remix van een tekst die ik al eerder in deze weblog publiceerde. Voor een juist begrip is het wel essentieel op zijn minst de basisprincipes achter The Matrix te kennen. Lezen heeft geen zin als u niet begrijpt wat het doel in het leven van Agent Smith is.

Nu begrijp ik eindelijk waarom ik niets met mijn mobieltje mag doen in een vliegtuig. De krengen blijken spontaan te kunnen ontploffen. Met name die van Nokia. Technologie komt zo wel akelig dichtbij. Ik heb een Belgisch sprekend navigatiesysteem dat me al enkele keren geprobeerd heeft de dichtstbijzijnde poldersloot in te praten. En nog op een vrolijke toon ook ("sla nu rechtsaf om u te pletter te rijden"). In mijn auto zitten toch al enkele tientallen computers. Met software die door programmeurs is gemaakt die in het weekend waarschijnlijk lekker experimenteren met paddenstoelenmelanges. Dat wekt vertrouwen. En nu blijken mobiele telefoons ook nog eens in je gezicht te kunnen exploderen. Of nog erger, in je binnenzak. Nokia heeft ondertussen plechtig verklaard niet verantwoordelijk te zijn voor de bomaanslagen. Lijkt me een kwestie van dagen voordat de Verenigde Naties zich hiermee gaan bemoeien.

Wetenschappers bij Philips blijken nagenoeg klaar te zijn met het ontwikkelen van electronisch papier: een opvouwbaar en oprolbaar scherm dat niet alleen teksten kan tonen maar zelfs vlotjes videoclips kan afspelen.
De bedoeling is dat je dan onderuitgezakt op de bank, net als vroeger, de krant kunt lezen. Die wordt dan een paar keer per dag - vanaf het draadloze home network - ververst. Op de advertentiepagina wordt dan voortdurend Vroom & Dreesman TV herhaald.

Dat iedereen daar maar kritiekloos enthousiast over wordt.

Er wordt weer geen rekening gehouden met de toch al kwetsbare groep van krantenbezorgers. Die worden straks overbodig. Nooit meer om 6 uur 's morgens bij 10 graden onder nul de Volkskrant kunnen bezorgen in een wijk waarin ze alleen maar voortuinen hebben van meer dan 20 meter diep en het niet chic wordt gevonden om een groene brievenbus aan de straat te hebben. Zal wel weer iets met kabinet Balkenende te maken hebben. Die zijn immers van alles de schuld. Ik begreep zojuist dat woedende vrachtwagenchauffeurs onder auspicieën van de FNV morgen de wegen rond Utrecht gaan blokkeren. Laat ze gelijk ook demonstreren tegen de opkomst van electronisch papier, dat is mijn advies.

Even visualiseren: Mabel Wisse Smit die op de chauffeursplek zit. Naast haar een breed grijnzende Arnold Schwarzenegger met een stropdas om. Zijn handen ondertussen ter hoogte van haar billen, want het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Peter R. de Vries maakt een live TV-verslag. 'Onderzoek wijst uit dat de mensen weer gewoon papier terug willen' vermeldt hij met zijn karakteristieke stem. Schwarzenegger begint ondertussen met het roepen van protestleuzen. Iets met 'Paper will be bahhk'.

In Software Release Magazine verscheen vorige week de column Karma, een uitgebreide versie van het verhaal dat al eerder op deze weblog is gepubliceerd.

Het neemt groteske vormen aan, die technologieverslaving. Zelfs op straat in voorheen nette buurten kom je nu al tuig tegen dat niet meer van die apparaatjes af kan blijven. De hele dag maar dwangmatig SMS'en. Of zelfs surfen op het Internet met zo'n levensgevaarlijk I-mode apparaat. Als het moet komt dat schorem ook nog aan zijn gerief recht tegenover het speelplein van de lokale basisschool. Er is blijkbaar geen enkele rem meer. Er wordt gewoon geconsumeerd op het moment dat de behoefte ontstaat.

Ik zeg: pak dat probleem aan bij de bron. Bij Microsoft de adressen van MSN Messenger-gebruikers opvragen en gelijk 2 ton schadevergoeding eisen per geval. Groepjes SMS'ende tieners met charges uiteenjagen. Een Primafoonwinkel in de brand steken. Leuke, ludieke acties die de mensen aan het denken zetten.

Als niks meer helpt resteert slechts verplicht afkicken. En dat is geen pretje om te zien. Zet maar eens twee van die chatjunkies in een afgesloten kamer. Drie dagen lang met elkaar moeten praten zonder dat ze emoticons mogen gebruiken. Een gekke bekken dat ze dan trekken!

Volgens recente cijfers is Nintendo in sterk toenemende mate markt aan het verliezen aan de Sony Playstation en Microsoft's Xbox. Logisch. Zelfs peuters worden ondertussen kotsmisselijk van de spastisch buitelende Mario en zijn ongure vriendjes Donkey Kong, Peach en Wario. Rare stemmetjes hebben die gasten trouwens. Wegwezen met die oude hap! In de nieuwste Playstation- of Xbox-spelletjes gooi je elkaar op zijn minst een kernraket op het hoofd. Of je hakt je tegenstander tot een berg realistisch bloedende hompjes. Dat mag ook. Geinig tijdens het overblijfuur van groep 1 en een mooi onderwerp voor het kringgesprek de volgende ochtend.

Gelukkig is er nog hoop voor Nintendo. Gewoon een kwestie van in de juiste niche springen. Twee woorden: Echte Pijn. Duitse kunstenaars hebben kortgeleden een spel uitgevonden dat de tegenstander fysieke pijn toebrengt via kundig gedoseerde stroomstoten, zweepslagen en hittestoten. Ik denk dat de ongetwijfeld diepcynische Germanen nog niet eens een flauw vermoeden hebben van het marktpotentieel dat ze hebben aangeboord.

Ik zie de eerste campagne van Nintendo al die de nieuwe PainCube introduceert:

Nintendo PainCube
You Lose - It Hurts

Foto erbij van een tiener die met een van pijn vertrokken gezicht de lucht in vliegt, op zijn achterste getrapt door een sadistisch lachende Mario.

Heb ik het nog niet eens over de volwassenenmarkt gehad. Elkaar met behulp van een computerspel kunnen pijnigen zal een wilde creativiteit losmaken bij de juiste doelgroep. De naam 'Playstation' wint zo een hele nieuwe dimensie erbij. Ik voorspel een geinige advertorial met de bassist van Rammstein die een of ander leren politiepak aanheeft en een zwart masker. Hij kijkt de lezer duivels grijnzend aan. In zijn handen heeft hij de nieuwste Sony. Het onderschrift:

Sony PainStation
Wie niet horen wil moet maar voelen

Ik wil overigens niet te vaak terugkomen op het verschijnsel drankmisbruik. Maar een paar keer per week dit onderwerp bespreken vind ik toch mijn morele en sociale plicht. Vandaar mijn tip: de RU-21 pil vervovert via het Internet stormenderhand de wereld. Uitgevonden in de duistere laboratoria van de KGB en bedoeld om Russische geheim agenten het langer uit te laten houden tijdens wilde orgieën met veel drank. Zelf vier ik alleen maar ingetogen verjaardagsfeestjes met groene thee en wortelsalade. Maar wellicht dat een enkele lezer zich geraakt voelt door deze belangwekkende ontwikkeling. Proost, kameraad!

Uit onderzoek van TNO blijkt dat de nieuwe generatie UMTS-antennes duizeligheid veroorzaken. Blij toe. Ik was even bang dat het nu echt met die wijn uit de hand begon te lopen. Zo'n bericht lijkt me wel de definitieve doodsteek voor de opkomst van UMTS-toestellen. Ze zouden toch al veel te duur en veel te zwaar worden. Ook kon niemand zo gauw verzinnen wat je nou met een multimediale breedbandtelefoon precies aan zinvolle dingen zou kunnen doen. Behalve in de porno-industrie misschien, maar daar zaten ze toch al nooit zonder creativiteit.

Ik kan me nog een reclamefilmpje voor UMTS herinneren waarin een of andere gek uit een vliegtuig springt en de beelden doorstuurt naar zijn vrouw. Die zit in haar doorzonwoning in Almere het tafereel te bekijken en hoopt zo te zien alleen maar dat de parachute het niet doet. Erg inspirerend. Blijk je er ook nog duizelig van te worden.