Een niet terug te draaien overgang stemt toch altijd droevig. Eén voor één sluiten de fotolaboratoria. Overbodig geworden door de opkomst van digitale fotografie. Onlangs weer het laboratorium van
Kodak in Waddinxveen. Heel vervelend, vooral voor de Gemeente Waddinxveen zelf. Er viel al niet veel te halen in dit gemummificeerde forensendorp. Waddinxveen komt vooral bij je op als het gaat over files op de A12 of als er een vrachtwagen de berm in is gekanteld. Maar er was nog altijd het ontwikkellaboratorium van Kodak waar trots naar kon worden verwezen! Nu worden de poorten gesloten voor de laatste 16 werknemers. In de kroegen van het oude stadscentrum worden sombere gesprekken gevoerd bij het licht van langzaam uitdovende kaarsen. Voor de plaatselijke VVV is er ook niks meer aan: de laatst overgebleven attractie is nu het in 1976 uit massief beton opgetrokken stadhuis. Geen toerist staat er meer bij stil. Zelfs niet om even snel een foto te maken met de uit de borstzak tevoorschijn gehaalde Digital Ixus.
Blijft overigens wel de vraag wat er dan toch met al die digitale foto's gebeurt. Veel wordt waarschijnlijk in een abominabele kwaliteit afgedrukt op kleurenprinters thuis. Interessant zijn de softwarepakketten waarmee je een verzameling foto's kunt omtoveren naar een DVD, inclusief op de seconde nauwkeurig aansluitende achtergrondmuziek. Lekker in de woonkamer de vakantiekiekjes uit India bekijken met op de achtergrond de waanzinnig grappige Peugeot / Bollywood House van
Bhangra Knights
Een gat in de markt blijft vooralsnog het
digitale fotolijstje. Compactflash-kaart erin en de hele dag wisselende foto's op je bureau. Of zelfs bewegende beelden. Ik hoorde vorige week van een Amsterdamse kunstenares die een kunstwerk heeft gemaakt met behulp van 6 in een cirkel opgestelde TFT schermpjes. Op die schermpjes draait de hele dag een video van een slak die zich in de loop van de uren ogenschijnlijk door de schermen heen beweegt.
Wachten op Godot is er niks bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten