Op het ANP heden een persbericht over de toenemende druk van wet- en regelgeving op bedrijfsvoeringen. Ondergetekende heeft voor een sfeervolle quote mogen zorgen, eigenlijk iets in de richting van 'als je als bedrijf dan eindelijk - nu het écht, écht niet anders kan - ervoor moet zorgen dat je systemen op orde zijn, kun je het misschien zó doen dat je er ook gelijk voordeel van hebt'. Een waar woord, maar ik kan me voorstellen dat de onvoorbereide lezer hier slechts vaag knikkend mee om zal gaan. Jammer dat deze dan niet even kan meerijden naar Capgemini's kasteeltje in Chantilly (ik vertrek zometeen), alwaar ik hetzelfde verhaal nog eens aan een gezelschap van kersvers gepromoveerde collega's mag vertellen. Opnieuw: mocht een meelezende creatieveling hieruit afleiden dat mijn huis vannacht onbewoond is: de Bulldog Tweeling denkt hier geheel anders over, maar eenieder wordt van harte uitgenodigd eigenwijs te zijn.

Vandaag sprak ik met Brian Behlendorf, niet alleen een van de voornaamste bouwers van de Apache open source webserver, maar ook mede-oprichter van Collabnet, een leverancier van tools voor Internetondersteunde samenwerking. Bescheiden jongen, die Brian. Krijgt ondertussen wel 78.900 hits op Google. Ikzelf ben dan oprecht blij dat ik nèt vandaag over de 500 hits ben gegaan. Google houdt je nederig. Brian heeft overigens ook een eigen, uitgebreide vermelding op wikipedia.org. En die heeft hij nog niet eens zelf hoeven schrijven, neem dat van mij aan. Brian is ervan overtuigd dat weblogs en wiki's zometeen voor elke IT'er min of meer een holistische, on-line CV gaan vormen: wat heb ik het afgelopen jaar allemaal gedaan, met wie heb ik samengewerkt, in welke projecten mocht ik meedoen, hoeveel kennis heb ik geproduceerd en hoe populair bleek die kennis te zijn? Aan het einde van het jaar, tijdens het beoordelingsgesprek, wordt je dan eerst gegoogled; even zien wat de feiten zijn, voordat we politiek correct gaan babbelen. Leve The Age of Transparancy.

Zojuist mijn laatste column vóór de zomerstop doorgegeven aan Software Release Magazine. Het brouwsel heeft inderdaad definitief 'Unterblog' en enkele zinnen die ik eerder op deze pagina's publiceerde komen ook in de definitieve versie terug. We doen maar weer eens een voorproefje in de vorm van de eerste paar alinea's:

"....Weblogs. De luidruchtige klokkenluiders van een maatschappij waarin de transparantie ondertussen tot ver boven de pijngrens is opgevoerd. Als je als 78-jarige tegenwoordig niet dagelijks je blog bijwerkt, wordt je zonder aarzeling met de nek aangekeken in de bejaardensoos.

Introvert zijn is definitief uit.

Blogs vormen een democratisch verschijnsel. Want iedereen mag er iets mee doen. Ook als je tenenkrommende taal gebruikt of weinig zinnigs hebt te melden. Dat laatste lijkt zelfs een pré. Wie dat wil, kan zich laten onderdompelen in een onafzienbaar, lauw bad van ditjes en datjes. Gewoon lekker dagelijks op Poekiepoekies Weblog volgen hoeveel brokken het beest nu weer volgens zijn baasje heeft gegeten en intens meevoelen als hij zich op een dag bijna in een grassprietje heeft verslikt. Arme Poekie!

En dan heeft het volk nog niet eens wiki’s ontdekt: met zijn allen tegelijkertijd aan webpagina’s werken waarbij je elkaars brouwsels naar eigen inzicht uitbreidt en verbetert. Op zijn best leidt het verschijnsel tot iets als de online encyclopedie wikipedia. Op zijn slechtst rollen open source-freaks over elkaar heen in sektarisch incrowd geklets: een beetje zoals grachtengordelaars zich onderling gedragen......."

Ik moet bekennen dat ik het carrière-magazine Intermediair al zo'n beetje decennia niet meer lees, maar dat zegt waarschijnlijk meer over mijn zelfgenoegzaamheid dan over ook maar iets anders. Ik zou óok gewoon veel te oud kunnen zijn. Eerlijk gezegd.
Hoe dan ook, het blad bevat deze week als hoofdartikel 'Booming Bombay', opnieuw geschreven naar aanleiding van de recente persreis naar Bombay. De schrijfster is Daphne van Paassen en ze heeft warempel geen slap werk afgeleverd. Lezen dus...

Ik kan me bij dit alles overigens nog goed een discussie tussen haar en twee collega-journalisten herinneren, middenin de ontspoorde verkeerchaos van een stad die 19 miljoen inwoners telt en ruimte heeft voor maximaal 2 miljoen. Het ging over goede schrijvers en al snel bleek men het over één stelling eens: Dan Browne, de schrijver van de Da Vinci Code kan er niets van. Flutboeken schreef hij. Dit wekte mijn belangstelling. Als er ergens een politiek correct standpunt wordt ingenomen ben ik er als een Pavlovhondje bij om de andere zijde te gaan verkennen. Dus heb ik het boek dit weekeinde toch maar gelezen. Waarscijnlijk als laatste overblijvende Nederlander. In een doorlooptijd van +/ 20 uur, maar in die tijd heb ik ook geslapen, gedineerd en heb ik allerlei andere belangwekkende activiteiten verricht.

En ik vond het boek leuk. Inderdaad, Browne gebruikt geen sappige taal. Maar het effect was er niet minder om. De plot grijpt je vanaf bladzijde 1 bij de keel en net als veel te goedkope chocola (koetjesrepen bijvoorbeeld), kun je er niet vanaf blijven. Ik kom later nog wel eens op de aard van de verslaving terug.

Er komt een nieuwe versie van de Roomba robot-stofzuiger. De meest opvallende vernieuwing zit hem in het openenen van de interface voor programmeurs, die daarmee eigen functionaliteit kunnen toevoegen aan het van zichzelf al zo slimme apparaat. Volgens leverancier iRobot kun je dan bijvoorbeeld via je Internet Browser even realtime checken waar je stofzuiger zich op dit moment ophoudt. Trust But Verify. Mijn motto.

Ik heb erg positieve reacties gehad op de nieuwe lay-out voor dit weblog, in gebruik sinds vanmiddag. Ongeveer in de trant van ik snap toch al niet waarom ik tegen willens en wetens in elke dag tevergeefs vast moet stellen dat je weblog weer niet iets grappigs of dan in ieder geval iets interessant bevat, maar als je dan ook nog met schreeuwend oranje gaat werken haak ik definitief af, met dank eigenlijk voor de verlossing, het zat eraan te komen.
Dus ik dacht, toch maar weer een ander ontwerp proberen. Als tijdelijke oplossing, zeg maar. Meer verbeteringen de komende dagen...

Weet je wat? Het was toch al tijd voor een nieuwe Blog-formaat. Dus deze week maar eens een verfrissende, oranje look & feel proberen. En alles lijkt ook gelijk weer goed te werken... Met dank aan de Raad van Bestuur van Google Inc.

Zit er een foutje in de blogger-software, of zijn er andere redenen waarom mijn laatste item wel heel vreemd wordt getoond in de browser?

Of zal ik mijn nieuwe column toch maar 'Unterblog' noemen? Ik verneem graag uw suggesties.

Vanwege de actie Achterstallig Onderhoud Regelen. Nu! gelieve hier aan te teffen mijn column in Software Release Magazine over Microsoft VSTS 2005, MSF en Mieke de Boer. En hier mijn meest recente over offshore, getiteld Oh Moeder, Wat is het Heet.

Ja, dat werd inderdaad hoog tijd. Ik ben immers mijn volgende column alweer aan het dichten. Die gaat over de grote verzameling - doorgaans verdienstelijke irrelevante - blogs die ondertussen worden gepubliceerd. Als je als 75-jarige niet dagelijks je belevenissen op het Internet publiceert, word je ondertussen met de nek aangekeken in de bejaardensoos. Ook houd je niet echt van je kat als je niet minstens twee keer per dag in je blog ("Poekie's Belevenissen") hebt verteld hoeveel brokken het beest deze keer heeft gegeten en of hij zich wel of niet in een grassprietje heeft verslikt. Mijn eigen blog beschouw ik overigens in deze context als het Unterblog der Unterblogs, maar dat spreekt.
Toch heeft het interessante kanten, dat digitale gekeuvel. Vooral als een middel om projecten soepeler te laten verlopen. En daar gaat de column dan over, werktitel 'Lief Dagboek'. Later meer.

Ik doe in dit weblog nimmer relevante, politieke uitspraken. vooral geen relevante. Maar voor Nawijn maak ik graag een uitzondering. Vandaag gaf hij te kennen dat hij zich beraadt op zijn positie binnen de in- en intrieste LPF. Een verpletterende mededeling die voor mij qua belang in de buurt komt van de Plattelandsvereniging Van Met Waterverf Schilderende Huisvrouwen Uit Rolde die zich beraden over welk gebak zal worden geserveerd bij de maandelijkse theevergadering. Nemen we nu appelgebak of toch maar weer die Roldense kruidkoek? Ik geef toe dat de vergelijking enigszins mank gaat, want de beslissing in Rolde is een stuk beladener. Maar gewoon even voor het beeld. Het is komkommertijd, ook bij de nieuwsdiensten.

Ik zou overigens altijd appelgebak nemen.

Had ik al gezegd dat ik wel iets met India heb? Ik geloof het niet. Of we met zijn allen over een paar jaar Bollywoodfilms aan het kijken zijn, betwijfel ik nog even. Hoewel het me best grappig lijkt om Pierre Bokma nu eens een psychologisch drama al zingend en dansend te zien afronden. Maar voor de rest: Go East, Young Man! Vandaag mocht ik spreken op een chic congres voor verzekeraars en dan is het smakelijk om te wijzen op de bedrijven in India die voor een habbekrats complete polisadminstraties bijhouden. En reken maar dat die jongens uit Bombay en Bangalore vertrouwenwekkend over komen. Leuk is dan de reclamebanner van WNS die warempel een sullig ogende veertiger uit het Westen hebben opgetrommeld om het stoffigheidsgehalte wat op te voeren. Voor het geval niet iedereen gelooft dat het werk ook goed door jonge, briljante Indiërs kan worden gedaan. Een treffend geval van een Excuusblanke, als het ware.

Volgens een recent onderzoek denkt een derde van alle Europeanen dat de zon om de aarde draait.

Dat is ronduit verbijsterend.

Wat denkt die andere 2/3 dan? Dat de aarde om de zon draait of zo? Straks moet je iedereen ook nog gaan uitleggen dat elke ster een gaatje in de hemel is waarlangs de ons ontvallenen goed kunnen zien wat er op aarde allemaal gebeurt. Basiskennis ho maar. Wist u overigens dat Rendieren gewoon Damherten zijn, die door het eten van het overdadig aanwezig Scandinavische mos wat groter zijn uitgevallen? En dat ze 's nachts worden gebruikt als lastdier door Laplandse trollen?

Nee zeker hè.

Ik ben dolblij dat we in het ontwikkelde westen wonen en niet in een of ander achterlijk ontwikkelingsland.

Deze week is het Bombay-gehalte van de Automatisering Gids wel op zijn hoogst. Hoofdredacteur Bas Linders doet verslag van de reis die hij samen met ons maakte en deel 2 van mijn artikelenserie over innovaties in offshore wordt op de volgende pagina afgedrukt. Linders vertelt levendig over zijn korte tocht naar het tentenkamp dat zich direct om de hoek bij het Hyatt Regency hotel bevond. Het Hyatt is misschien wel de meest postmoderne luxe hotelketen in de wereld, met overal dezelfde koele, bijna Zen-achtige inrichting. Komt de klap nog wat harder aan als je naar buiten stapt en je binnen tien seconden omringd bent door gillende en wriemelende bedelaartjes. Linders spendeerde er zijn kleingeld maar aan. Ja, de software-industrie groeit als kool in India. Maar met straks 5 miljoen goed opgeleide Indiërs in de IT heb je nog maar een druppel op een immens grote, gloeiende plaat van meer dan een miljard inwoners. En aan geboortebeperking doen ze niet in India, waardoor het land binnen afzienbare tijd meer inwoners zal kennen dan China. Daar moet heel wat software tegenaan worden geschreven.

In het kader van mijn huidige serie Exotische Rondreizen Via Uitputtende Vliegtochten bezocht ik deze week Moskou. Op zich een existentieel moment, rondlopen over het Rode Plein en dan zien hoe MTV-russinnen als Arna Kournikova-kloontjes langs het mausoleum van Lenin huppelen. Volgens een taxi-chauffeur zijn er nog maar weinig Russische jongeren die weten wie Lenin is. Met spijt in zijn stem vertelde hij over de oude Soviet Unie: de gouden tijd waarin hij voor het leger in Leningrad schuilkelders bouwde voor 'Amerrrican Nuclearrr Bombs'. Net op het moment dat hij me dat uitlegde reden we door een brede winkelstraat met aan de ene kant de McDonalds en aan de andere kant Pizza Hut (in Russische letters opgeschreven, dat dan weer wel). Op het gebied van de automatisering komen de Russen maar met tegenzin op gang. Het elan uit India zit er ook niet bepaald in: voor tienen schijnt geen Rus wat te doen en rond 3 uur lopen de wegen alweer vol met forensen. Net Den Haag eigenlijk. Rusland binnenkomen is overigens geen pretje. Een douaniére van het type Victoria Koblenko keek me bijna een halve minuut lang indringend aan, en niet specifiek met een bemoedigende blik. Dat kon ze overigens pas doen nadat ik bijna een uur in de rij had gestaan bij de paspoortcontrole. Moskou verlaten is bijna nog een helser karwei. De bagage wordt zeker vijf maal doorgelicht en snauwerige ambtenaren vormen een meerlaags kordon dat steeds een ander officiëel document wenst te inspecteren. Nu begrijp ik waar de term Red Tape vandaan komt. Dealsniettemin, het Rode Plein is zowel overdag als 's avonds een plek waar je misschien wel eens in je leven moet hebben gestaan. Of het veel meer dan dat gaat worden, weet ik dan nog niet zo net. With Love From Moscou staat er op mijn tasje van de Tax-free shop. Is er in ieder geval nog iemand vriendelijk geweest.