Vandaag mijn nieuwe column 'Verrijkt' aangeleverd aan Software Release Magazine. Gaat over Rich Internet Applications. Uit het volgende fragment blijkt in zekere mate mijn stellingname jegens dit fenomeen:

"Het beeld van de klassieke applicatie als een ondoordringbaar kluwen van menu’s en dialogen zal zo steeds meer gaan vervagen. En dat is een teken van de tijd. Kijk maar naar Philips: dat stuurde zijn topmanagement een weekendje naar huis met de eigen wasautomaten en DVD-spelers. Ga er eens lekker mee spelen, mannen! Half huilend en diep gefrustreerd kwamen de proefkonijnen maandag weer terug, de ruggengraat gebroken door alle opties, instellingen en keuzemogelijkheden. De nieuwe bedrijfsslogan Sense and Simplicity was het uiteindelijke resultaat. En daarmee geeft onze vaderlandse trots ook aan de IT-wereld een duidelijk signaal: maak simpele toepassingen die bijna vloeiend opgaan in hun omgeving. En vergeet die toeters en bellen.

Nu maar hopen dat we luisteren.

Afgaande op de hysterische belangstelling voor Rich Internet Applications, moeten we vooralsnog het ergste vrezen. Zijn we net met de opkomst van de browser gewend geraakt aan Spartaanse, maar wel uniform ogende toepassingen, of de industrie verzint weer een manier om daaromheen te werken. Voorop loopt Macromedia. Die zijn verantwoordelijk voor Flash. Oorspronkelijk bedoeld als een bescheiden technologie om stripfiguurtjes over je scherm te laten dartelen, heeft het product zich ontwikkeld tot een ware plaag waarmee irritante, vaak onbegrijpelijke websites kunnen worden geproduceerd. Dat gebeurt bovendien door een populatie die grotendeels bestaat uit geflipte beeldende kunstenaars, binnenhuisarchitecten en didgeridoo-bespelers. Een interessante groep, die echter slechts een symbolische aanleg heeft voor het begrijpen van lachwekkende ambachten als software engineering en databaseontwerp.Ze zullen zich en masse storten op nieuwe producten als Flex. Daarmee kunnen ze niet te onderhouden toepassingen creëren met zelfverzonnen gebruikersinterfaces waaraan alle applicatielogica is opgehangen. Lekker terug naar het pionieren van die geruststellende jaren ’80.

Zelf hebben voorstanders het over het Verrijken van de Internetervaring. Ik voel me meer als een gans die gedwongen wordt gevoed via een trechter. Op het erf wordt met toeters en bellen gerammeld. "

Toen ik de IT'ers van Bergboek.nl vertelde dat hun database-software niet tegen een ' in een titel kan (als in De Zwarte Madonna's van de IT, zie verderop in het weblog), lieten ze me al snel weten het probleem opgelost te hebben. En inderdaad, heel knap: het probleem is opgelost. De titel op de website is nu De Zwarte Madonna van de IT. Wat hebben we toch een fantastisch gehandicapt vakgebied.

Sinds Jan Mulder er reclame voor maakt, gaat het pas echt goed met De Kracht Van De Postbank (GRRRRRR). Ik moet tenminste toegeven dat ik het een niet kinderachtige zet vindt om via MSN messenger voortdurend up-to-date te zijn met je banksaldo. Ik neem eigenlijk aan dat dit via een virtuele chat buddy gebeurt. Je hebt in je buddylijst dan een denkbeeldige vriend met de naam 'Jan Mulder' staan. Ik geef maar een voorbeeld. Mag ook Xander zijn, of gewoon 'Mijn Postbankmaatje'. Op het moment dat er een mutatie plaats vindt, krijg je gelijk een berichtje met de uitgevoerde transactie. En je nieuwe saldo natuurlijk. Mocht je vergeten zijn wat je saldo ook alweer is, dan stuur je gewoon een bericht naar je postbankbuddy: "Jo, hoest? '. Gelijk een automatisch antwoord op je scherm. Het is duidelijk dat deze nieuwe dienst op MSN-hangjongeren is gericht. Dus juicy taalgebruik is geboden: "Shitdan man, je staat vet rood!' of 'je heb nog 105 euro, egwel'. Way to go, Jan.

Moeilijk hoor, dat programmeren. Op de site van bergboek probeerde ik net wat extra exemplaren van mijn eigen boek te bestellen. Krijg je de volgende foutmelding:

ADODB.Recordset.1 error '80004005'
SQLState: 42000Native Error Code: 1064[TCX][MyODBC]You have an error in your SQL syntax near 's van de IT','Ron Tolido','3','16','48')' at line 1
versturen.asp, line 114

Voor de liefhebbers: Bergboek gebruikt blijkbaar software van Microsoft. Voorts kan de programmatuur er overduidelijk niet tegen als er een apostrofe in een boektitel zit, zoals in Madonna's. Een klassieke beginnersfout, als ik het zo bruut mag zeggen. Uitgeven is een vak. Programmeren ook.

Soms begin je met het schrijven van een column en na 20 minuten weet je het al. Dit wordt helemaal niks. Niet scherp, onfris, kabbelt maar voort. Tot een prop verschrompelen en de prullenbak in. Dat was tot nu toe het devies. Maar speciaal voor dit blog leek het me eigenlijk wel een aardig idee om het verschijnsel Column Blooper te introduceren. Oordeelt u zelf:

"De IT-industrie beschikt over een bijna uniek vermogen om zichzelf in stand te houden. De meest bekende voorbeelden stammen alweer van enkele jaren terug: complete economieën werden opgestuwd door achtereenvolgens het aanbreken van het jaar 2000 en de introductie van de Euro. IT-dienstverlening was de drijvende motor. Daarna werd het even stiller, met als gevolg dat iedereen – tot en met kinderen en bejaarden – er in koopkracht op achteruit ging. Een onduldbare situatie, dat spreekt. Gelukkig is er tegenwoordig corporate compliancy: zichzelf verrijkend boeventuig heeft net wat te opzichtig met jaarrekeningen gesjoemeld waarna kordate bestuurders met strenge wet- en regelgevingen hebben gestrooid. En dat moet dan allemaal weer in de systemen worden verwerkt. Heel vervelend allemaal. Met dank aan de heren Sarbanes en Oxley...."

Verder kwam ik niet. Gek hé?

Britse psychologen hebben vastgesteld dat webloggers gemiddeld ongezonder zijn dan lieden die niet webloggen. De arme schrijvertjes blijken niet alleen vaker griep te hebben, maar zijn ook nog eens overtuigend regelmatiger depressief. Webloggen lost dus blijkbaar niets op of zou zelfs tot sombere overpeinzingen kunnen leiden. Het zou natuurlijk ook kunnen dat webloggers nu eenmaal worden voortgedreven door een evangeliserende drang jegens de rest van de wereld, bijvoorbeeld omdat ze vroeger teveel hebben gelezen of te weinig aandacht in het gezin hebben gekregen; of gewoon een gebrek aan zuurstof hebben gehad bij de geboorte, dat is vaak al genoeg. Deze zendingsdrang leidt onvermijdelijk tot teleurstelling en frustratie: de enige echt juiste strategie in dit leven bestaat uit het zo stil mogelijk blijven zitten op een mooi plekje. Onder een bloeiende appelboom bijvoorbeeld. Naarmate je meer zondigt tegen deze Eeuwige Waarheid, gaat het minder goed met je. Geloof me, ik ben ervaringsdeskundige.

Vanaf nu direct te bestellen op de webshop van Bergboek: De Zwarte Madonna's van de IT. Voor 16 Euro maakt u nog eens de hele opkomst en ondergang van de Internet-bubbel mee. Dat is geen geld: daar krijg je net een Danone-toetje voor in een willekeurige strandtent in Scheveningen. U mag zelf kiezen...

Voor iedereen die mij geschrokken heeft gebeld of gemaild om te vragen of het allemaal nog een beetje ging (zie bericht hieronder): ik leef nog. Maar een glaasje water zou inderdaad wel aardig zijn. Ik begin nu goed te merken hoe het voelt zonder Zen-boeddhistische training. Maar dat is nu eenmaal de straf voor eigenwijze types met een overdreven allergie voor serieusdoenerij. Hoewel ik eergisteren waarschijnlijk op omstanders ook wat meer serieus dan normaal overkwam. En iets minder humorvol, toch ook wel. Een harde manier om erachter te komen dat je eigenlijk nog steeds helemaal niets hebt geleerd.

Het is niets minder dan ontluisterend om vast te moeten stellen hoé erg je eigenlijk van het Internet afhankelijk bent. Eergisteren gaf mijn Alcatel-modem de geest, al dan niet geholpen door onweer en bijbehorende pieken in het stroomniveau. Ik had dus geen verbinding meer met het netwerk, daar komt het in het kort op neer. De totale ontreddering! Volstrekt geconditioneerd naar je toestenbord lopen omdat je op het Internet wilt opzoeken of er misschien een storing is. Het zoeken naar oplossingen, die op dat moment niet voorhanden zijn. Het zoeken naar slachtoffers; Somebody Somewhere Somehow Is Gonna Pay. De gang naar Primafoon de volgende dag. Die schijnen hetzelfde modem te hebben. Een winkel vol trage bejaarden aantreffen die zich geanimeerd door extreem bereidwillig personeel laten uitleggen hoe dat nou zit, met computers en zo (een personeelslid: 'mevrouw, ik weet dat dit een moeilijke vraag is, maar denkt u per dag meer of minder dan één uur op het Internet te gaan doorbrengen?'). Doorlopen dus naar Dynabyte, dat spreekt vanzelf. Die hebben alleen modems van Sitecom, 'maar die zijn helemaal compatible'. Inderdaad. Dat zijn ze. Als ze het doen tenminste. Het eerste modem blijkt Dead on Arrival. Terug naar de winkel. Na een halve dag proberen. Een nieuw exemplaar meegekregen. Het gebruikersvriendelijke installatiescript dat het vervolgens niet goed blijkt te doen. Helemaal niet zelfs. Je werkschema dat ondertussen als een kaartenhuis in elkaar zakt. De woede, de onredelijkheid, het snauwen over en weer. De familie-expert gebeld, die IP-conflicten vermoedt en iemand kent die kortgeleden ook twee weken offline is geweest. Helaas kan De Verlosser pas morgen langs komen. Zelf nog even wat dingen proberen en als enige resultaat bereiken dat ook het Wireless station het begeeft. Tenminste, het schijnt niet de bedoeling te zijn dat er alleen nog wat nerveuze oranje waarschuwingslampjes branden op het ding. Diep gefrusteerd gaan slapen terwijl het buiten windkracht acht is en de honden 's nachts lachend door de straat trekken. Een Zwart Karma. Dat is het. 's Morgens komt De Expert annex Verlosser binnen. Deze trekt eens even een kabeltje heen en weer en toetst wat karakters in. Spontaan beginnen er apparaten te werken. Maar het Wireless station is en blijft ontzield. Terug naar Dynabyte en daarna doorverwezen naar Dixons ('het is allemaal Vendex, meneer'). Een derde apparaat aangeschaft dat zowel modem is als switch als wireless station. Een wel zeer multifunctionele creatie! Die het vervolgens binnen drie minuten doet. De rest ingeruild of ter reparatie meegegeven aan De Expert, die waarschijnlijk alleen maar een zekering hoeft te vervangen. Toch heb je na twee dagen van misselijk makende ellende een simpeler apparaat met minder stekkers dat het bovendien veel sneller doet. Je bent waarlijk verlicht. Nu begrijp je pas goed wat de katholieken altijd met een Catharsis hebben bedoeld.

Gisteren verschenen in Software Release Magazine: de volledig versie van mijn column 'Culturele Antropologie'. Volgens de hoofdredacteur in zijn redactioneeltje 'bijna de moeder van alle columns'. Dat 'bijna' zal ik dan maar op de koop toe nemen (ik mag van mijn psychiater niet meer zo irritant perfectionistisch doen) maar evengoed streelt het de ijdelheid. En ik voel dat er meer rond dit onderwerp in de pen zit. Er zijn immers nog veel meer exotisch volkeren in de IT-wereld te beschrijven. Denk alleen maar eens aan systeembeheerders, 4GL-programmeurs en SAP-experts. Promoveren op dit onderwerp bij de Universiteit van Leiden mag niet langer worden uitgesloten. Binnenkort meer.

Speciaal voor de trouwe Blog-lezers nog een analyse van de psychologie van de software engineer (zie verderop, heeft met een nieuwe column te maken). Vandaag buigen we ons over de Microsoft-programmeur:

"....Met dezelfde vraag krijg je op de Visual Basic-afdeling een heel ander onthaal. In de gezellig rommelige ruimte zwerven achteloos weggesmeten pizzadozen, lege Red Bull-blikjes en niet opengemaakte handleidingen. Je treft altijd wel een goedlachse, morsig ogende glazenwasser aan die bij nader inzien het hoofd van het programmeurteam blijkt te zijn. Nadat je nog maar een paar seconden bezig bent met het schetsen van de gewenste functionaliteit, draait de Microsoft-expert zich al om. Verheugd begint hij met de muis prototypes op het scherm bij elkaar te klikken. De databasetabellen vliegen je om de oren. Als Visual Studio een foutmelding geeft, tikt hij steevast de errorcode in op Google. Ergens op de wereld blijkt zich altijd wel een soortgenoot te bevinden die dezelfde noot al een keer gekraakt heeft. Dat geeft de verbondenheid van een leutige broederschap, een beetje Prins Kiske d’n Twidde & de Raad van Elf.

Nog 5 minuten doorklikken en de applicatie is klaar. In een nog wat slordig ogend, kakelbont scherm kunnen inderdaad een paar velden worden ingevuld. Daarna crasht Windows. De Visual Basic-programmeur kijkt met een blije blik van herkenning toe. Hij bekent wel eens vaker met dit soort kleine obstakels te maken. Erg leerzaam altijd! Ondertussen is hij alweer aan het klikken.....".

Momenteel wat kleine problemen met het publiceren van het weblog. Gebeurt iets raars met plaatjes, uitgerekend die met het fraaie stilleven van boekomslag en smartphone op de teakhouten tafel....

Hieronder een voorproefje van de nieuwe column die ik schreef voor Software Release Magazine. Hij gaat over de verbijsterende correlatie tussen het karakter en de maatschappelijke achtergrond van een individu en de programmeertaal die hij beheerst. Later meer over dit belangwekkende onderwerp.

"Culturele Antropologen vormen met elkaar een duf, ingeslapen zooitje. Daarom hebben ze de IT nog niet ontdekt. Dat is zonder concurrentie het meest vruchtbare gebied voor nieuwe inzichten rond de menselijke psyche, complexe sociale riten en ongegeneerd kuddegedrag. In afwachting van de onvermijdelijke universitaire voorstellen, ben ik als amateur psycholoog, socioloog en antropoloog alvast zelf op onderzoek uitgegaan. Ik had immers geen tijd om te wachten op een jarenlang circus van subsidieaanvragen en reviewrondes. Mijn vroege bevindingen zijn zondermeer spectaculair.

Waar ik snel achterkwam, is dat er een zeer sterke correlatie is tussen de sociaal-culturele achtergrond van de programmeur en de programmeertaal waarin deze is gespecialiseerd. We kunnen wel stellen dat de betrokken individuen nooit een vrije keuze hebben gehad, ook al gaan de zelfbeelden vaker dan gemiddeld in de richting van een zelfstandig, onafhankelijk opererend genie.

Zo kan het niet anders, of lieden met een overserieuze, analytische inslag worden Java-programmeur. Als je als klant een Java-specialist met een vraag benadert leidt dit doorgaans tot gefronste wenkbrauwen. Er blijken problemen te zijn waar de onopgeleide eindgebruiker overduidelijk geen weet van heeft. Complexe UML-diagrammen verschijnen op het bureau. Er wordt vaag iets gemompeld over design patterns. Als je wilt beginnen over het te bouwen scherm, wordt je ruw weggehoond. Gebruikersinterfaces! Een typische beginnersfout. Eerst moet er maar eens een zevenvoudige geneste class hierarchy worden ontworpen. Dan zullen er maanden nodig zijn om die door te vertalen naar een relationele database. Want dat past nu eenmaal erg moeilijk op elkaar. Daarna kan er wellicht eens over de GUI worden nagedacht. Als intentie, zeg maar. Moet wel eerst even de nieuwe Java Server Faces standaard worden doorgenomen. Die is eigenlijk bedoeld voor onder de motorkap. Maar dat geldt niet voor hardcore Java-programmeurs. Dat zijn échte mannen, en die kloppen hun code van A tot Z zelf in op de command line. (...)"

Gisteren overigens binnengekomen het eerste exemplaar van mijn gebundelde columns "De Zwarte Madonna's van de IT". Weliswaar een finale drukproef met nog een klein aantal scherpe randjes, maar leuk genoeg om op de glanzende teaktafel te fotograferen. Rechts ontwaren we de momenteel in test zijnde VOQ SmartPhone. Moet het niet van zijn smooth looks hebben.

Als proefkonijn voor de nieuwe VOQ Internet SmartPhone heb je de beschikking over een beperkt arsenaal aan testmogelijkheden. Wat kun je immers? Beetje de verkeerde dingen intoetsen, vergeten op te laden, niet weten met welke toets je opneemt. Van die kleine geneugten. Maar het is geen testen. Vandaag ben ik daarom begonnen met het inzetten van zwaarder geschut. Mijn elfjarige zoon, een typische MSN Hangjongere gaat zich vanaf nu ook regelmatig buigen over de SmartPhone. Als hij het ding tenminste niet gelijk vanaf de éérste dag laat stuiteren op het gewapende beton van de badkamervloer. Doet hij normaal wel, dus je moet zoiets er wel nadrukkelijk bij zeggen. De eerste ervaringen zijn positief. In de McDonalds live zitten MSN'en doet nog niet iedereen hem na. Internetten slaat dan weer minder aan: veel te klein schermpje om al die hack-pagina's en gamezone sites goed te kunnen bekijken. Over het uiterlijk van de VOQ is mijn testassistent vrij expliciet: te lullig voor woorden en best knap hoe ze zo'n ding nog zo groot weten te maken.

Vanmorgen ben ik officiëel tot proefkonijn beëdigd. Je werkt er jaren naar toe, maar als het dan zo ver is sta je toch mooi op je benen te trillen. Zeker toen ik de doos openmaakte van mijn eigen VOQ Windows SmartPhone. Binnen 5 minuten was ik aan het MSN'en met mijn dochter ('o hallo, sorry pa, ik moet nu gelijk naar school hoor, nou doei') en had ik al op Mobile Google gezocht of ik de week nog op het Internet sta (de smerige narcist, ik beken zonder tegenstand). Het apparaat zelf ziet er potsierlijk lelijk uit, want van Canadees ontwerp. Als je hem aan de voet legt van de Apple Cube heb je een klassieker van het type Beauty & the Beast. Afijn, hij doet het wel. Met de Cube kom je een stuk minder makkelijk op het Internet. Meer later over mijn leven als SmartPhone Guinea Pig.