Slim van Apple. Al weken vantevoren geruchten over een spectaculaire nieuwe aankondiging de wereld insturen. En maar lekker geheimzinnig blijven zwijgen. De speculaties zijn niet van de lucht en de spanning wordt zó opgevoerd dat de nagenoeg hysterische pers straks willoos uit de hand van Steve Jobs eet. Waar hij ook mee aan komt. Ondertussen wordt er genoeg gebrainstormd over waar Apple mee gaat komen: wordt het een iPod voor Video (met name leuk voor clips, verre van onwaarschijnlijk, de nieuwe site zou dan www.iclips.com moeten gaan heten, maar die lijkt weer niet geclaimd te zijn voor dit doel). Of wordt het de iPhone? Lekker cool bellen met een apparaat dat je MP3's afspeelt maar ook oordopjes en een kleine microfoon heeft. Mijn suggestie: doe dan gelijk de iPhone Shuffle. Die bepaalt steeds willekeurig wie je uit je adresboek belt. Geen telefoongesprek zal meer hetzelfde zijn.

Iet Geht On! Na weken van moeizaam geploeter met agenda's is de definitieve datum van de jaarlijkse Veluwezoom Trail bekend. Namelijk aanstaande maandag. Het lijkt erop dat het voor de laatste keer (en ook ongeveer voor de eerste keer trouwens) een mooie, zonnige dag wordt. Voor wie even up-to-date moet worden gebracht, hier de essentie van deze wandeling. Moblogs? Ha! Reeds in 1997 waren wij bezig met wat je acht jaar later een realtime picture-based weblog zou noemen. Al die tijd hebben we ons niet eens visionair gevoeld. In een notendop zien we hier overigens het nut van digitale dagboeken in praktische zin geïllustreerd: een fantastische vastlegging van de evolutie van personen en omgevingen (pijnlijk is dan dat mijn broer met name een zichtbare transformatie ondergaat - dit jaar ook weer, maar die verrassende ontdekking laat ik volgende week door de lezertjes zelf doen - terwijl ikzelf door de jaren heen met succes een basalten blok imiteer, zij het elk jaar met meer rimpels) . Wie weet heeft iemand ooit iets aan onze unfolding photo story, maar voor de eeuwigheid vastgelegd is het in ieder geval.

Via het commentaar van een lezer kwam ik op de website van The Contagious Media Project terecht, alwaar een paar illustratieve staaltjes van het razendsnel verspreiden van informatie via het Internet. Eén van de cases die wordt genoemd is het incident tussen een Amerikaanse student en Nike, het infame Sweatshop Incident. Nooit geweten dat de basis van de verspreiding van het bericht blijkbaar bij Contagious Media heeft gelegen. Aan de andere kant: waarom niet? Hoe dan ook, een mooie gelegenheid om mijn eigen bijdrage aan de verspreiding van dit bericht nog eens van stal te halen. Geschreven in de lente van 2001 en via dit weblog de herkansing in. De besmetting is niet snel over, zo blijkt.

Het zal waarschijnlijk de genadeloze ontmaskering van Financial Controller en beëdigd EDP Auditor Eduard C. te 's G. als zondagse stenengooier zijn, die ervoor zorgt dat dit weblog gisteren een all-time high bezoekersaantal scoorde. Of zal het zijn omdat ik ondertussen de wereldwijde intellectuele auteursrechten heb van de term Unterblog? Vooruit, omdat iedereen zo gezellig meeleest hier een link naar een artikel (PDF-formaat) dat ik onlangs schreef voor het klantenmagazine Face to Face van Capgemini (hier de electronische versie van het hele blad). Gaat over innovaties in offshore systeemontwikkeling. Let op de foto van een Indiase dame en een Westerse heer, bovenaan de eerste twee bladzijden. De foto is speciaal gemaakt ter illustratie van het artikel. In de oorspronkelijke versie waren de armen van beide software engineers verstrengeld. Dit kwam ons op geschrokken reacties van enkele Indiase collega's te staan. We hadden niets minder dan harde pornografie geproduceerd, als ik het allemaal goed heb begrepen. Onduldbaar. Modellen weer teruggevraagd, fotosessie opnieuw gedaan. En iedereen maar beweren dat offshore slecht voor de werkgelegenheid is.

Ik heb ook nog wel eens in een bandje gespeeld. We rommelden wat aan in de Grote Prijs van Nederland, we deden een interviewtje met Wessel van Diepen, we mochten Vara's Popkrantband van de Week zijn en - achteraf onvoorstelbaar - de toetsenist van de Urban Heroes speelde een riedeltje mee op een single die we opnamen. Louter artistieke hoogtepunten eigenlijk. Jammer dat de échte apotheose niet bereikt is. Jaren hebben we gespeeld met het idee om een cover op te nemen van 'Huilen is voor jou te laat' van Corrie en de Rekels. Wij dachten dan aan een smaakvolle muzikale omlijsting in de vorm van krijsende noisegitaren, een door een megafoon gillende leadzangeres en een door een overstuurde Marshall buizenversterker gejaagde bas. Niets van gekomen. Als ik straks 97 ben, ben ik er nog verbitterd over. Gelukkig is er nog Beatallica. Die hebben hun favoriete Beatles-nummers omgebouwd naar het échte Metallica-werk. Inclusief overdreven jengelende zang en het dubbelebasdrumgehakketak van Lars Ulrich. Erg geestig. En allemaal gratis te downloaden vanaf de Music pagina. Aanraders: het meer dan eclectische 'Leper Madonna' (inclusief een fijngevoelig bewerkt sample van Madonna), de doordachte tekst van 'Everybody's Got A Ticket To Ride Except For Me And My Lightning' en het tenenkrommend traag uitgevoerde 'Hey Dude'. Ook leuk: de bewerkte LP-hoezen op de Art pagina.

Ja, voor Huilen is het te Laat. Dan maar grijnzen.

Voor de éen een bericht over een verkeersongeval in de zijkamer van het nieuws. Voor anderen heel, heel dichtbij. Haar werkslofjes staan voortaan ongebruikt in minstens vier gangen in Voorburg. Tot ziens, klein, dapper dametje.

Cynisme is een groot goed. Zoals alles trouwens. Of is dat nou weer cynisch? Hoe dan ook, getuige een commentaar op één van mijn vorige geschriften kun je niet helder genoeg zijn in je uitingen. Waar voor de een de ironie eraf druipt staat voor de ander slechts De Waarheid opgetekend. Heb ik vroeger ook wel eens last van gehad. Had ik het over een opkomende Internetdrijf (Ariba geloof, nooit meer wat van gehoord) "waarvan de jaaromzet het bruto nationaal product van Bulgarije begint te naderen", kreeg ik onmiddellijk email van een serieuze IT-student die zich afvroeg of ik wel wist hoé hoog het nationaal product van Bulgarije eigenlijk was. Heb ik hem keurig en zorgvuldig uitgelegd dat het hier om een ironisch bedoelde beweging ging. Louter illustratie dus. Effectbejag, zeg maar. Schoorvoetend ging de man akkoord met mijn uitleg, maar hij zal wel altijd wantrouwig zijn gebleven. Of hij overigens familie in Bulgarije heeft, heb ik hem niet eens gevraagd; ik mis regelmatig schoten voor open doel.

Ik heb nu toch zelf ook maar eens een blik geworpen op die via Internet publiek gemaakte foto's van vermeende voetbalhooligans en ja hoor, mijn ergste vermoedens zijn bevestigd. De man die rechtsvoor op de foto een gooiende beweging maakt, ken ik van een bevriend accountancykantoor in Den Haag (men zit in een pand vlakbij het hoofdkantoor van een niet nader te noemen Brits-Nederlandse oliemaatschappij). Daar werkt hij aan wet- en regelgeving op het gebied van Milieu en Transport. Keurige kerel, we zitten ook samen in een werkgroep die zich beijvert voor een gedragscode voor adviseurs. Dag in dag uit die druk van een ongenadige zakenwereld. Ik neem mijn petje voor hem af. Laat die man een beetje stoom afblazen op zondag zonder dat hij gelijk publiek te kakken wordt gezet op het Internet. Ik sta achter je, Eduard.

Ik vind het een veilig gevoel dat instellingen als het College Bescherming Persoonsgegevens over mij waken. Stel je voor, anders kun je als voetbalsupporter niet eens meer ongehinderd een lekker zondagmiddagje uit met de maten. Het gaat allemaal over ontspanning. Gewoon even niet meer met die hectische, internationale baan bezig zijn. Een paar uur niet meer hoeven goochelen met die hedge funds of aan een Request For Information van de Europese Unie hoeven te schrijven. Voetbalsupporters hebben belangwekkende, beladen banen. Dat wordt vaak over het hoofd gezien. Dus laat die jongens nou alsjeblieft relaxen in zo'n stadion. Ze werken namelijk wèl aan jouw en mijn pensioen. Denk daar maar eens goed over na. Goed, er sneuvelen wat bankjes. Zal er eens een krat bierflessen door de lucht gaan. Stadion-stewards: ja, er kan zomaar een klap vallen, een arm breken. Maar dat weet je als je je aanmeldt als vrijwilliger. Over de Mobiele Eenheid wil ik het al helemaal niet hebben. Die schilden, die helmen en die schouderbeschermers zijn er natuurlijk niet om pluisjes mee op te vangen.

Geheel begrijpelijk dus dat het College bezwaar aantekent tegen die schandalige nieuwe taktiek van de politie: foto's van voetbalsupporters die betrokken zijn geweest in een onschuldig stoeipartijtje publiceren op het Internet. Dit alles in de hoop dat het surfende publiek gezichten herkent en er zo meer kan worden gearresteerd. Zo zijn er maar liefst 100 extra supporters in korte tijd ingerekend. Schandalig, weer zo'n exces van de steeds transparanter wordende maatschappij. Gun onze hardwerkende medemens ook zijn verzetje en vooral zijn privacy. Als je al niet eens meer zonder commentaar een stadion mag verbouwen, vraag ik me af wat ons volgende grondrechtelijke fundament is dat gaat wankelen.

Deze had het publiek nog van mij tegoed: de volledige tekst van mijn column voor het personeelsblad van Capgemini over de Fishbowl Society. Ook over Darth Vader en de Paus.

Vooruit, nu ik toch zo lekker aan het schrijven ben. Deze column over transparantie (bekend onderwerp? nee toch zeker?) is alleen bedoeld voor het intranet van Capgemini. En dat zou nu weer zonde zijn. Hier alvast een fragment:

".....Dichter bij huis zorgde incassoregister.nl onlangs voor de nodige smeuïgheid door een portal te publiceren met de gegevens van notoire wanbetalers. Er is zelfs een Wanbetaler van de Dag, waarschijnlijk een status die je de gelegenheid geeft om als wanbetaler iets meer over jezelf te vertellen, inclusief een leuke foto en een persoonlijke Top 10 van muzieknummers. Waarom ook niet een dagelijks weblog op zo’n site erbij, zeg ik dan. Dagboek van een Wanbetaler bijvoorbeeld. Of De Belevenissen van Amsterdam’s Hardste Incasseerder. Ondertussen heeft de eigenaar van deze site waarschijnlijk wel iets anders aan zijn hoofd, want hij blijkt zelf ook een fanatieke wanbetaler te zijn. Het zal door hem op materiedeskundigheid worden gegooid."

Voor een intern magazine van Capgemini over beveiliging van de eigen spullen schreef ik een column over het leed van een gestolen laptop. En over nog wel wat meer.

De aanhef:

"....Ik weet nog steeds niet helemaal zeker of ik me nu gevleid moet voelen. Met het mogen schrijven van deze column, bedoel ik. Toen ik door de redacteur gebeld werd meende ik een delicaat geplaatst vleugje ironie in zijn stem te bespeuren. Maar ik kan me vergissen. “Wij zijn voor ons bulletin op zoek naar een getuigenis” vertelde hij me ‘een persoonlijk verslag van iemand die zijn PC is kwijtgeraakt en daar veel ongemak van heeft gehad’. Er viel een korte, beladen stilte. “En volgens ons ben jij wel een uh... ervaringsdeskundige “.

Het is die ‘uh’ die het hem deed. Of die stilte. Of misschien toch dat wilde, oningehouden geschaterlach op de achtergrond. Dat kan ook."

De volledige column staat hier.

Om verder niet ter zake doende redenen (het ontbreken van zelfs maar het geringste sprankje klantenbewustzijn, een apart tekort aan basiskennis, een grotesk falend administratief systeem, een lachwekkend verouderd bankingsoftwarepakket, een bekrompen, klein-provinciale allure) besloot ik een tijdje geleden van bank te wisselen. Na verloop van tijd - ook dit duurde langer dan voorzien - waren mijn creditcards daarmee ongeldig. Er zit dan maar één ding op: nieuwe cards bestellen. Gelijk maar dik uitgepakt, gouden laagje op de Mastercard, een extra kaart van de ANWB genomen, bestedingslimiet verhoogd, the works. We hebben immers geen recessie meer schijnt het.

Jammer dat de betalingen die je voor Internetdiensten via je oude kaart deed, niet zomaar kunnen worden overgeplaatst. Althans, het hangt een beetje af van welke diensten. iTunes weigert vanaf dag één elke nieuwe download. Via het configuratiescherm heb je echter in één minuut je nieuwe creditcardnummer ingevoerd. Alles weer draaien.

Bij het NRC Handelsblad zijn ze nog sterk ingesteld op papier. Men raakt zondermeer in paniek als je met de vraag komt hoe je een nieuw creditcardnummer voor de maandelijkse betaling van de Interneteditie kunt invoeren. Na een dagenlange, gespannen stilte aan de kant van de helpdesk krijg ik dan het verlossende antwoord:

Geachte heer Tolido,

U kunt het best uw huidige abonnement beëindigen en via de website een nieuw abonnement aanvragen.

Met vriendelijke groet,
NRC Handelsblad Lezersservice

Had ik zelf aan moeten denken. Software kan zoveel eenvoudiger. Met dank aan het NRC voor dit Boeddhistische overpeinsmoment.

Voor wie mij kort gemist heeft (en even niet heeft opgelet), ik ben wat druk betrokken geweest bij het lanceren van de delicatessenwinkel van mijn hartendief. Les één na een extreem drukke zaterdag met veel enthousiaste klanten: proeven verkoopt. Meer wil ik niet kwijt. De concurrentie leest mee. Dat weet ik wel zeker.

Nu dan weer de zaken rond informatietechnologie. Want de lezers van dit weblog hebben wel wat beters te doen. Toch? Ik treed toe tot de Governing Board van de Open Group, een wereldwijd opererende instelling die zich inzet voor het slopen van elk obstakel dat het vloeien van informatiestromen tussen wie en wat dan ook in de weg staat. Er wordt onder andere gewerkt aan standaards voor architectuur, maar ook aan standaards voor gegevensuitwisseling en infrastructuur. Allemaal in het licht van het hogere doel van Volstrekte Transparantie en het kunnen verbinden van Alles met Alles totdat de Universele Totaalheid is bereikt. Ook voor al uw ambachtelijke brood.

Half oktober mag ik weer naar Mumbai. Ben benieuwd of tegen die tijd alles weer is opgedroogd. Bij ons kan het eind juli midden op de dag 14 graden zijn. Maar dat haalt het toch niet bij het ongemak van de monsoon, die in Mumbai gisteren binnen één dag genoeg regen produceerde om een hele oceaan mee te vullen. Bad Karma. En teveel doden, helaas.