Ik ga opnieuw een stevig artikel voor de Automatisering Gids schrijven, deze keer over de gevolgen van offshore ontwikkelen op het lesprogramma van universiteiten. Diverse professoren hebben ondertussen hun onderbouwde mening gegeven en het is de bedoeling dat ik daar enige wilde tegentonen op produceer. Met plezier. Vooral als ik die al te uitgekauwde stellingen hoor over het decadente, ontwikkelde Westen waar excellent opgeleide kenniswerkers van die leuke creatieve, innovatieve dingetjes gaan doen. In India doet men dan het domme sleurwerk. Dat is best een interessant standpunt voor een land als Nederland waar toch al gauw 140 IT'ers per jaar met succes afstuderen. Ontwikkeld zijn we trouwens ook. Onze verzamelde kenniswerkers kozen onlangs nog Pim Fortuyn als grootste Nederlander ooit. In India hebben ze Gandhi. Lekker blijven dromen, jongens. Het zal jullie tijd wel duren op de universiteit.

Gelukkig hebben we D'66 nog. Wie hadden er anders moeten protesteren tegen het uitzenden van 150 Nederlandse commando's naar Afghanistan, misschien de Winschotener afdeling van plattelandsvrouwen tegen huisdierenmishandeling? Boris Dittrich vindt het allemaal maar eng, met van die geweren en zo. Kan die Bin Laden nou niet gewoon via een open dialoog tot andere gedachten worden gebracht? Als het dan niet anders kan, dan moeten er wel spijkerharde garanties worden gegeven over de veiligheid van de arme Hollandertjes (misschien kunnen ze worden beschermd door Taiwanese Milva's) en moeten er ook duidelijke schietinstructies komen. Voor je het weet heb je immers het OM op je nek. Stoer beroep, commando in Nederland. Het is tegenwoordig nog gevaarlijker om bij de C1000 boodschappen te doen.

Vandaag gepubliceerd in Software Release Magazine mijn column over de toekomst van Software Engineering. De titel is 'Paars Armbandje in Groene Weide'. Nadere toelichting lijkt me overbodig.

Niet bepaald een voorbeeld van het meest flitsende, puntige taalgebruik, dat verhaaltje hieronder van mij over De Beroving. Maar de toonzetting geeft aardig aan hoever het staat met je gevoel voor humor als je zojuist van zo'n beetje al je persoonlijke handigheden bent verlost. Ik zal maar niet de pasfoto publiceren die enige uren later is gemaakt. Zelf zal ik via mijn nieuwe rijbewijs en paspoort nog jaren tegen een ernstig getroebleerd, chagrijning smoelwerk moeten aankijken. Benieuwd of ik Amerika nog inkom.

Vandaag moest ik dan eindelijk boeten voor mijn voortdurende aanvallen van ongerechtvaardigd optimisme. Als keynote speaker op een niet nader te noemen congres van HP in een grote evenementenhal in Nieuwegein dacht ik veilig te staan op de parkeerplaats tegenover de hal. Haast. Geen mogelijkheid om van alles mee te sjouwen. Portefeuille bij de laptop bergen en alles diep wegstoppen in de ondoordringbare kofferbak van de Alfa 156. Telefoon uit en opbergen in het afsluitbare dashboardkastje.

What Was I Thinking?

Na anderhalf uur teruggekomen op de parkeerplaats trof ik een fijnzinnig aangebracht gaatje boven het deurslot aan. Mijn auto was met veel gevoel voor detail doorgesnuffeld, inclusief het dashboardkastje en de kofferbak. Je bent dan best veel kwijt. Computer, Pocket PC, telefoon. En je portefeuille natuurlijk, met alle bankpassen, lidmaatschapkaarten, paspoorten, rijbewijzen en kentekens deel 1 en 2. Veel meer kan ik zo snel niet verzinnen.

Op zo'n moment lijk je spontaan niet meer te bestaan. Na het blokkeren van credit cards en bankpasje, vraagt de Fortisbank je om je transactiecode in te typen op de telefoon. Zo kan je identiteit worden vastgesteld en dat is noodzakelijk om een nieuwe pas te kunnen bestellen. Die code blijkt niet te werken. Navraag leert dat bij de Fortisbank die code alleen geldig blijft als je hem minstens één keer in de twee maanden gebruikt. Dit 'om fraude te voorkomen'. Normale mensen gebruiken zo'n code zelden of nooit, want die werken met Internetbankieren. De dames van Fortis stamelt dat dit wel vaker praktische problemen geeft. Maar geen nood, je kunt altijd nog op het lokale bankfiliaal even langs komen om de zaken persoonlijk te regelen. Wel natuurlijk geldige identiteitspapieren bij je hebben. Jammer. Een nieuw paspoort en rijbewijs kun je bij de gemeente alleen aanvragen als je al aangifte hebt gedaan bij de politie. En die politie wil eerst wel graag het paspoortnummer weten. En dat kun je weer alleen ophalen bij de gemeente. Uiteindelijk belanden we met zijn tweeën bij de Politie Haaglanden in Leidschendam-Voorburg. We worden geholpen door een agente met de naam 'Blauw'. De verleiding is te groot. We beginnen geestigheden te lanceren over 'meer blauw op straat' en 'u bent zeker van blauw / blauw'. Agent Blauw lacht ons mild toe als we vragen of ze deze wel eens vaker heeft gehoord. In haar ogen lezen we een onpeilbare vermoeidheid. Kwaad en aangeslagen over het onrecht wat de criminelen mij hebben aangedaan beland ik later op de dag in een winkelcentrum bij de lokale fotozaak om nieuwe pasfoto's te laten maken. De fotojuf maakt zich klaar om de foto te maken 'nu even lachen hoor'.

Gisteren zagen we in het Nederlands Congres Centrum in Den Haag 'Hair'. Ik wil ik er niet veel over kwijt, behalve dat het bijzonder is om twintigjarige jongens en meisjes hippies uit 1968 te zien spelen. Nét niet. Weetjewel. Veel te lage heupbroeken, maar dan wél met wijde pijpen. Beetje te opgepompte spieren die in de hippietijd echt niet far out waren. Maar goed, Harmony & Understanding: Chaira Borderslee zingt als Nederlandse mee met de Amerikaanse cast en overklast het gros met gemak. Vooral in het magisch mooie Easy to Be Hard. En dat nummer dan gelijk van iTunes downloaden, de 'anniversary edition' uit 1979, want verder terug in de tijd kan niet. Rene van Kooten zou de andere Nederlandse ster moeten zijn geweest, maar die had griep (blijkbaar zorgen aan zijn hoofd). Terloops vernam ik dat er een Nederlandstalige versie van Jesus Christ Superstar in de maak zou zijn, ongetwijfeld onder eindredactie van peetvader Joop. Lijkt me een passend geval van heiligschennis en ook wel in de hoofdcategorie kansloos. "What's the buzz tell me what'sa happening': laat dat maar eens door Seth Gaaikema naar het Nederlands vertalen. Niet doen, jongen: kan je later boven nog duur komen te staan.

Na het alom aanvaarde maatschappelijke verschijnsel van de Bombrief hebben we sinds vandaag ook te maken met de BomPC. In Barneveld ontplofte een Apple Powerbook zo'n beetje in het gezicht van de argeloze eigenaar. Ontzettend jammer voor de verzamelde critici dat het uitgerekend om een Apple gaat met OS/X erop. Een leuke PC met Windows ME erop (ik noem zo maar iets willekeurigs, gek hè) had gegarandeerd een storm van humoristische kritieken losgeweekt (een heel nieuwe opvatting van Fatal Error).

Ik denk, ik kom er maar gewoon voor uit ook. Ik mag dan tegenwoordig de webeditie van het NRC Handelsblad lezen, maar met mijn intelligentie is het - uiteraard - niet best gesteld. Dit manifesteert zich vooral rond cultuur. Dit weekend zag ik de film White Chicks op DVD. Een film waar ik smakelijk om kon grijnzen. Zo smakelijk dat mijn zoon verbijsterd opmerkte dat zijn vader kon lachen ('ik heb jou eigenlijk nooit zien lachen'). Als je dan weer eens wat recensies van zo'n film opzoekt op het Internet, blijk je een totale idioot te zijn, zo slecht is de film volgens de meeste recensenten. De kritieken vormen op zich opnieuw een bron van humor:

"Clearly created with the intention of discovering a whole new sublevel beneath Lowest Common Denominator, "White Chicks" is easily one of the worst "comedies" I've ever seen. As a farce, it's flat and painful to behold. As some kind of "satire on the race barrier"... puh-leeze. That's bullshit spewed in publicity material; a smoke-screen for a movie that revels in the most basic and vile racial steretypes imaginable".

"Hit-and-miss comedy."

"Most movies require some suspension of disbelief. But White Chicks ... requires something more radical than that. A full frontal lobotomy might be a good place to start."

"Can White Chicks possibly be as bad as it looks? In two words: hell yes. "

"These Chicks should be, like, totally stood up"

"Would it have been too much to ask for it to have been a mediocre, 75-minute piffle rather than 105 minutes of torture padded with overwrought messaging and yo-mama jokes? "

"Banshee-howlingly awful."

En misschien wel de meest kundige, warme analyse:

"It demonstrates that no matter how bad you think the movies can get, you’re just not trying hard enough."

De film mag dan rottig zijn, hij haalt duidelijk het beste uit de pen van critici. Neem zelf ook eens een kijkje op www.rottentomatoes.com

Soms biedt het Internet je precies de troost die je nodig hebt als je iets verschrikkelijks hebt meegemaakt. Zo zag ik gisteren de film 'Jersey Girl' met Ben Affleck en je bent dan oprecht blij om via Google lotgenoten te vinden die dezelfde pijn hebben moeten doorstaan. De film schijnt nog niet eens de slechtste prestatie te zijn van deze acteur (dat moet 'Gigli' zijn) die wanhopig zijn best doet om te acteren dat hij een acteur is. Wat een trieste, bloedeloze, ongemeende, slecht geacteerde rampenvertoning. En dat was nog maar het menu op de DVD. Via via kom je dan ook nog eens terecht op de site The Agony Booth, die gespecialiseerd is in recensies van de allerslechtste films. Vooral de puntige samenvattingen zijn leerzaam:

"I would say that the Batman movie franchise has been reduced to the level of the campy 60's Adam West TV series, but that would be an insult to Adam West." Over Batman & Robin.

"Godzilla is a giant mutant lizard that enjoys nights on the town and long walks in the rain. He's very, very interested in starting a family. And ladies, not only is he single, but he's the only one of his species." Over Godzilla.

"An Irwin Allen production of a screenplay by Akiva Goldsman? "The pain, the pain...". Over Lost in Space.

"Unlike The Man with the Golden Gun, this film is not boring. But then, neither is getting hit in the face with a sledgehammer." Over Moonraker.

"If not for the idiotic dialogue, incompetent direction, horrific acting, non-existent budget, and relentless parade of goofy imagery, this possibly—possibly—could have been a decent movie." Over Parts: the Clonus Horror.

Ik voeg er graag mijn eigen one-liner over Jersey Girl aan toe:
"Jennifer Lopez dies in the first ten minutes of this movie. With a husband like Ben Affleck, you can only imagine why it took her so long".

Mijn driedelige serie over IT archetypes in de Automatisering Gids heeft zo nu en dan wat modder losgewoeld, geloof ik. In ieder geval kwamen er heel wat reacties binnen, doorgaans positief. Hoewel, na mijn invoelende analyse van testers ('humorloze bridgers') lopen er nu enkele collega's bij Capgemini rond die mij niet meer recht in de ogen wensen te kijken. Had ik in ieder geval gelijk met dat 'humorloze'. Ja toch?
Voor wie het allemaal wil nalezen of - nog veel beter - de prachtige illustraties wil zien, gelieve hier de PDF's aan te treffen van deel 1 (Javanen, Microsofters, Testers), deel 2 (Klassieke projectleiders, Agile projectleiders, Pakketspecialisten) en deel 3 (Flashexperts, Beheerders, IT-architecten). Qua copyright weet ik het allemaal niet zo zeker, maar ik raad hierbij natuurlijk graag nog eens iedereen aan een abonnement te nemen op de Automatisering Gids....

Nico Dijkshoorn is overigens - net als ik - een onvoorwaardelijke belijder van het evangelie van de iPod. Ik neem tenminste onmiddellijk aan dat zijn column diepcynisch is bedoeld.

Het is een beetje roestig op gang komen met dit weblog in het nieuwe jaar. Zou kunnen dat er in de IT momenteel weinig spannende dingen gebeuren. Zou ook kunnen dat ik de winter een beetje in mijn botten heb zitten, dat de kou op mijn schrijfhand is geslagen, als het ware. En dat terwijl momenteel de reeks van 3 artikelen rond de psychologie van de IT'er in de Automatisering Gids wordt gepubliceerd, inclusief fantastische cartoons. Ik zal de PDF's van de artikelen zeker binnenkort via dit weblog ter beschikking stellen. Dus komt u toch zo nu en dan eens kijken. Verder heb ik vanochtend mijn nieuwe column voor Software Release Magazine ingeleverd. Gaat over de opkomst van de pakkettenwereld. Bepaald niet mijn beste column ooit. Maar de titel kan redelijk meekomen: 'Paars Armbandje in Groene Weide'. Moet ik nog eens een schilderij van maken. Binnenkort op dit weblog natuurlijk de volledige tekst.

Van mij mogen ze zich in de Europese Unie of waar dan ook elders ter wereld een slag in de rondte discussiëren over het fascistische niveau van Microsoft-software. Van mij mag de hele Open Source-gemeenschap Bill Gates demoniseren. Maar laat ze eerst maar eens een heel nederig plekje in de schaduw verwerven van wat de familie Gates ondertussen met de verdiende miljarden hebben gedaan. Volgens het Amerikaanse Forbes zijn Bill en Melinda Gates fanatiek onderweg om het overgrote deel van hun vermogen van bijna 47 miljard dollar te schenken aan goede doelen. En dan bedoel ik écht goede doelen. Gewoon een financiële injectie (ja, geestig) van 750 miljoen in de Global Alliance for Vaccines and Immunization. Geschat aantal geredde jeugdige levens tot dusver: zo'n 670.000 in minder dan vijf jaar. Vooruit, ik zal de volgende keer eens wat minder overtuigend schelden als Word crasht.