Ron Tolido's Holistic Beach Blog

Vandaag moest ik dan eindelijk boeten voor mijn voortdurende aanvallen van ongerechtvaardigd optimisme. Als keynote speaker op een niet nader te noemen congres van HP in een grote evenementenhal in Nieuwegein dacht ik veilig te staan op de parkeerplaats tegenover de hal. Haast. Geen mogelijkheid om van alles mee te sjouwen. Portefeuille bij de laptop bergen en alles diep wegstoppen in de ondoordringbare kofferbak van de Alfa 156. Telefoon uit en opbergen in het afsluitbare dashboardkastje.

What Was I Thinking?

Na anderhalf uur teruggekomen op de parkeerplaats trof ik een fijnzinnig aangebracht gaatje boven het deurslot aan. Mijn auto was met veel gevoel voor detail doorgesnuffeld, inclusief het dashboardkastje en de kofferbak. Je bent dan best veel kwijt. Computer, Pocket PC, telefoon. En je portefeuille natuurlijk, met alle bankpassen, lidmaatschapkaarten, paspoorten, rijbewijzen en kentekens deel 1 en 2. Veel meer kan ik zo snel niet verzinnen.

Op zo'n moment lijk je spontaan niet meer te bestaan. Na het blokkeren van credit cards en bankpasje, vraagt de Fortisbank je om je transactiecode in te typen op de telefoon. Zo kan je identiteit worden vastgesteld en dat is noodzakelijk om een nieuwe pas te kunnen bestellen. Die code blijkt niet te werken. Navraag leert dat bij de Fortisbank die code alleen geldig blijft als je hem minstens één keer in de twee maanden gebruikt. Dit 'om fraude te voorkomen'. Normale mensen gebruiken zo'n code zelden of nooit, want die werken met Internetbankieren. De dames van Fortis stamelt dat dit wel vaker praktische problemen geeft. Maar geen nood, je kunt altijd nog op het lokale bankfiliaal even langs komen om de zaken persoonlijk te regelen. Wel natuurlijk geldige identiteitspapieren bij je hebben. Jammer. Een nieuw paspoort en rijbewijs kun je bij de gemeente alleen aanvragen als je al aangifte hebt gedaan bij de politie. En die politie wil eerst wel graag het paspoortnummer weten. En dat kun je weer alleen ophalen bij de gemeente. Uiteindelijk belanden we met zijn tweeën bij de Politie Haaglanden in Leidschendam-Voorburg. We worden geholpen door een agente met de naam 'Blauw'. De verleiding is te groot. We beginnen geestigheden te lanceren over 'meer blauw op straat' en 'u bent zeker van blauw / blauw'. Agent Blauw lacht ons mild toe als we vragen of ze deze wel eens vaker heeft gehoord. In haar ogen lezen we een onpeilbare vermoeidheid. Kwaad en aangeslagen over het onrecht wat de criminelen mij hebben aangedaan beland ik later op de dag in een winkelcentrum bij de lokale fotozaak om nieuwe pasfoto's te laten maken. De fotojuf maakt zich klaar om de foto te maken 'nu even lachen hoor'.