Wie leest ze niet, die gezellige BabbelBlogs waarvan je zoveel kunt leren over hoe échte mensen hun dagelijkse leven leiden. Ik dacht dat ik alles wel gezien had met het weblog van Tante Greet die elke dag vertelt hoe het met haar Chow Chow gaat, maar het kan altijd ruiger: dit weblog verontrust me diep en bevestigt me tegelijkertijd in zo'n beetje alles dat ik ondertussen meen te weten. Of misschien is dat juist het verontrustende.

Ik ken ze wel een beetje, die marketeers van de Postbank. Altijd op zoek naar een geintje. Als het niet een virtuele MSN chat Buddy is die je alles vertelt over je geldzaken (waarschijnlijke nick-name: Jan Mulder Lovezzz Girlzzz Egwel of zoiets), dan kun je wel skypen met de helpdesk. Subtiel dat die mogelijkheid alleen op de jongerenpagina staat. Volwassenen acht men vooralsnog kansloos.

Het zal eens niét synchroniciteit zijn. Ben ik net in de afrondende fase van het maken van het allereerste Apple-virus, blijken er elders ter wereld al lieden aan de slag te zijn geweest. Jammer, maar begrijpelijk. Als Apple-gebruiker wil je ook wel eens serieus worden genomen. Je voelt je anders zo'n modepop waar niks mis mee lijkt te zijn. Te mooi om waar te zijn, weetjewel. Je wilt littekens hebben, bloed, modder. Alles om maar street credible te zijn. Je wilt je voelen als al die Windows-gebruikers, die al jaren doorbrengen in tochtige loopgraven, terwijl het mosterdgas de longen vult en de roestige kogels je om de oren vliegen.

Ik had het zelfstandig ontdekt, dat lek in de OS/X software. Als je bij een e-mailtje een bijlage doet in de vorm van een programma, en je slaat dat programma dan op op de harde schijf en daarna dubbelkilk je erop, dan wordt dat programma uitgevoerd! Een onvoorstelbare vinding en - ik geef het toe - een fatale fout van de Apple-ontwikkelaars. Ik kom er later nog op terug wat mijn virus dan precies beoogde te doen, met name in de richting van iTunes-gebruikers. Voorlopig zwelg ik even in zelfmedelijden, dus mijn hoofd staat er niet naar. Daar hebben julle dan maar even begrip voor.

Leuk, die anti-Apple beweging. Kortgeleden kreeg ik al een filmpje opgestuurd van mijn broer. Daarin fileert een stand-up comedian de Apple iMac. Jammer alleen dat ik het filmpje op mijn Windows PC probeerde te draaien. Het virtuele geheugen was weer eens uitgeput en minutenlang bleef mijn harde schijf aanrommelen, zonder enig zichtbaar resultaat. Volgens mijn broer gaat de comedian tekeer tegen het feit dat je op de Apple definitief verwijderde bestanden niet eens meer kunt terughalen. Inderdaad een grof schandaal dat je maandenlang kan blijven achtervolgen, zo irritant. Rommel uit Californië.
Ook leuk is de nieuwste column van Nico Dijkshoorn, waarin hij fantaseert hoe hij de Apple Store in Rotterdam op stelten zet. Had nog wel een stuk beter gekund, want voor Apple Bashen ligt de inspiratie voor het oprapen. Toch maar even lezen, jongens en meisjes.

Eens even kijken of we kunnen deep linken naar de nieuwsbrief van Communicatienieuws. Redacteur Bas Vlugt, ook bekend van zijn columns voor Panorama, vraagt me om onduidelijke redenen tegenwoordig wel eens om een mening te geven over een of ander onderwerp. Deze keer over 'een merk dat op briljante wijze de klant weet te binden'. Nou, ik wist wel een merk, zal ik maar zeggen. Voorspelbaar. Maar waar.

Deze week leverde ik mijn nieuwe column in voor Software Release Magazine. Gaat over een onderwerp waar ik het de komende tijd wel vaker over zal hebben: open methodologieën of Liquid Methodologies, als het allemaal wat juicy moet klinken.

Een klein fragment uit deze column met de naam 'Een Hoog Swifterbantgehalte'.

"... Swifterbant. Wie weet is het ondertussen een dynamische, keihard aan de toekomst werkende metropool, maar voor mij staat het dorp sinds mijn jeugd symbool voor alles wat godverlaten, geïsoleerd en onbereikbaar is. Ik heb er als puber eens heen moeten fietsen. Dwars door de Noordoostpolder, over ellenlange asfaltwegen ploegden we ons door beukende tegenwind heen. Op een schrale zondagmiddag bereikten we uiteindelijk Swifterbant, een troosteloos tochtgat met de kleinprovinciale allure van een dorp dat zich desnoods generaties lang alleen met zichzelf kan bemoeien.

Jeugdtrauma of niet, ik denk nog regelmatig aan Swifterbant. Komt door wat je allemaal in de IT meemaakt. Daar mogen we ons zelf ook graag isoleren. Gezellig met zijn allen pitrieten manden vlechten op het eigenhandig betegelde dorpsplein: de boze buitenwereld lijkt dan geruststellend ver weg, al helemaal als de plaatselijke harmonie in de namiddag een vals deuntje inzet...."

Tot zover.

Ik denk dat ik de term Swifterbantgehalte maar even deponeer. Leuk voor Scrabble.

Laten we er niet omheen draaien: je begint niet een carrière in de IT omdat je denkt elke dag schuddebuikend van het lachen over de grond te rollen. Ga maar eens op een ochtend in de parkeergarage van een IT-bedrijf staan, dan piep je wel anders.

Een uitzondering maak ik voor een bepaalde categorie van Java- en Microsoft-programmeurs. In die kringen wil het nog wel eens over groezelige bierlokalen en de kwaliteitsattributen van vrouwelijke Indiase software engineers gaan. Als je er de maag voor hebt, valt er nog wel eens wat te grijnzen.

Jammer dat in zulke kringen ook échte programmeursgrappen rouleren. Om mijn punt te onderstrepen deel ik graag het volgende, hilarische fragment met u:

Two ints and a Float walk into a bar ....... A Double is sitting by the counter all alone. The first int walks up to her and says "Hey baby, my VM or yours ?". The Double simply turns her back on him. The second int tries his luck and says to her: "Hey baby, can I roast your beans for you ?". She gives him a dismissive stare and he backs off. Then the Float steps up and says "Hey baby, were those two primitive types bothering you ?", "Yes", she replies "They just had no class !".

Heb ik teveel gezegd? Mij loopt het dun door de broek.