Mijn antropologische speurtocht door de twilight zone van IT-beroepsbeoefenaren begint enige weerklank te vinden. Overmoedig geworden door een klein aantal enthousiaste reacties op mijn eerste column over dit onderwerp, heb ik zojuist een sequel opgeleverd. En nu ga ik voor de Automatisering Gids een full-page versie schrijven waar de ergste beledigingen uit zijn weggehaald. Vergezeld door professionele cartoons gaat dit piéce de resistence op 7 januari 2005 verschijnen.

Maar genoeg aangekondigd. Hieronder - zoals gewoonlijk - een preview op de column die binnenkort in Software Release Magazine wordt gepubliceerd.

"....Projectleiders lachen ook veel. Maar dan op harde, ruwe toon. Murw gebeukt door de grillen van het leven kunnen ze worden aangetroffen in café’s, waar ze elkaar cynische anekdotes vertellen. Een beetje projectleider is morsig gekleed en bevindt zich in een sigarettenwalm. Vreemd genoeg hebben veel projectleiders een rood aangelopen gezicht (als leek vermoed ik hier een te hoge bloeddruk) of juist extreem vale gelaatstrekken. Verder zijn de handen sterk verweerd. Deze groep lijkt volgaarne bereid te zijn de vuisten te gebruiken om het projectdoel tijdig en volgens afspraak te bereiken. Ik ken een projectleider die ooit de krant van Casablanca haalde door ter plekke een kroeggevecht in minder dan 3 seconden af te handelen. Daarna reed hij Parijs/Dakkar verder uit.

Maar ik dwaal af.

Echte projectleiders spugen op zelfs de suggestie van flexibiliteit. Ze bedienen zich van aanpakken die van vader op zoon zijn doorgegeven en die zich al in de Babylonische tijd hebben bewezen. Een projectleider staat geheel open voor de standaardisatie van methoden en technieken. Als het maar zijn methoden en technieken betreft. Verder blijkt er in de praktijk maar één manier te bestaan om ontspannen en respectvol met een projectleider te communiceren: door opdrachtgever te zijn .... "

Leuk gevonden. zo'n reclamefilmpje van Vodafone voor mobiele UMTS telefonie. Op de marketingafdeling moeten ze zich suf hebben gepeinst waarom mensen veel te veel geld zouden willen betalen voor een loodzwaar toestel waarmee je schokkerige live videobeelden kan ontvangen en verzenden. Maar de oplossing werd uiteindelijk gevonden: carriére mams is in New York, terwijl haar sullige huisman (die wel erg veel op een fotomodel lijkt, gek hé) hun dochtertje instopt. Vlak voor het slapen gaan kan het arme, verlaten wicht dan nog even gezichten uitwisselen met haar moeder. Even een UMTS verbindinkje tussen New York en Nieuwegein, zeg maar. Jammer dat er geen UMTS bestaat in Amerika en er waarschijnlijk nooit zal komen ook. Het is al nagenoeg onmogelijk om een gewone, klassieke GSM aan de praat te krijgen overzee, laat staan dat er op afzienbare termijn iets spannends met twee technologie-generaties verder zal gebeuren. Tegen de tijd dat we kunnen UMTS'en met Amerika is het schattige blonde dochtertje al een dwarse MSN-puber, binnensmonds vloekend als haar would-be hippe mama met haar ondertussen gladgetrokken gezicht in beeld verschijnt. Maar verder leuk gevonden, zo'n reclamefilmpje.

Hier de volledige tekst van mijn recente column 'Hondenvoer'. Ik ben overigens al hard bezig met de laatste van dit jaar. Voortbouwend op mijn eerdere antropologische onderzoeken in IT-kringen ga ik deze keer dieper in op de psychologische drijfveren van testers (spelen bijna allemaal bridge, dat zegt genoeg), projectleiders oude stempel (zien eruit of ze bereid zijn te doden om een project op tijd af te hebben), projectleider nieuwe stempel (leraar basisschool 1980) en SAP-experts (sorry, geen tijd). Allemaal doordacht, introspectief, bespiegelend spul. Dat voelt u al.

Wat kan een mens in de loop van een leven veranderen. Als kind luste ik geen spruitjes en heb ik letterlijk eens de eettafel ondergekotst omdat ik zelfs de aanblik van rode kool al niet kon verdragen. Als tiener vond ik de hits van Creedence Clearwater Revival en met name The Doors niet om aan te horen. En als volwassene heb ik eens drie onafgebroken jaren in een Volkswagen Vento gereden.

Je bent blijkbaar nooit te oud om te leren.

Nog niet zo lang geleden beschouwde ik het NRC Handelsblad als een nadrukkelijk te mijden kwaliteitskrant die werd volgeschreven door zichzelf veel te serieus nemende antropologen en welzijnswerkers. De lezersgroep plaatste ik ruwweg in dezelfde categorie. En dan komt NRC met zo'n interessant aanbod voor een abonnement op de webeditie van de krant. Voor 7,50 per maand heb je elke middag om half 5 het hele NCR Handelsblad in digitale vorm op je PC. Om te proberen nam ik dit weekend een tweedaags proefabonnement. En voor je het weet ben je anderhalf uur aan het bladeren door de krant - inclusief zaterdagbijlage - als een kind in luilekkerland.

En ik geef het grootmoedig toe: beviel meer dan goed, dat ongezoet sinaasappelsapgeleuter van de spreekbuis van politiek correct Nederland. Lekker taalgebruik ook, in die krant. Veel moeilijke woorden en fraaie, doordachte zinsconstructies. Ik smulde ervan, niet in het minst vanuit het besef dat ik als digitale pionier weer eens flink voorop liep. Veel nieuws was er niet. Driekwart van de krant werd volgeschreven over islamterreur en er waren best wel veel welzijnswerkers die het bij nader inzien toch wel stout vonden van Theo van Gogh dat hij moslims heeft vergeleken met de perverse doelgroep die onoirbare handelingen pleegt met herkauwende zoogdieren die zijn voorzien van een sik en vooruitstekende hoornen. Maar er was warempel ook veel rechts, reactionair geleuter. Voor het gezonde evenwicht, denk ik. Zal best schrikken zijn geweest een paar jaar geleden, dat die maatschappij toch niet zo maakbaar is, zeg maar.

Evengoed, mijn al veel te lang lopende abonnement op de Haagse Courant heb ik onmiddellijk beëindigd. Evenals trouwens die van Compukids, de Penny, Foxkids Magazine en de Vara Gids. Maar dat heeft niet zoveel met het voorgaande te maken, zij het dat ik wèl van hetzelfde postzegelboekje gebruik heb gemaakt.

En nu heb ik zo'n vreemd, licht gevoel in mijn hoofd. Alsof je zojuist je baan hebt opgezegd of je oude huis hebt verkocht. Definitief weg met al dat papier. Mijn opinie wordt voortaan bepaald door het NRC op Internet. Een goed stuk zelfontplooing, mag ik wel zeggen.

Onderstaand emailtje ontving ik vandaag van de KRO. Ik had enkele weken geleden mijn stem uitgebracht op de Grootste Nederlander. Nu zijn er blijkbaar problemen ontstaan met de Internet-site (gek hè....) en moet handmatig geverifieerd worden:

".... Beste Kiezer,
U hebt onlangs via onze website een of meerdere stemmen uitgebracht voor de verkiezing van 'De Grootste Nederlander', een programma van de KRO. Maandag 15 november kunt u vanaf 21.00 uur de finale van 'De Grootste Nederlander' volgen op Nederland 1.
Via deze mail willen wij u vragen mee te werken aan een extra controle van alle uitgebrachte stemmen via het Internet. U hoeft slecht te klikken op de link in dit emailtje, zodat wij kunnen controleren of uw mailadres geldig is. Daarmee zullen al uw uitgebrachte stemmen geldig zijn.
Wanneer u niet antwoord, kunnen wij uw stem helaas niet meetellen.

Bij voorbaat dank.
Met vriendelijke groet,
KRO's 'De Grootste Nederlander' ..."

Mooi mailtje. Professionele spelfout ook. Zelf heb ik vanuit een misplaatste loyaliteit aan een socialistische jeugd op Drees gestemd. Maar de race schijnt in het echt te gaan tussen Anne Frank (schreef een leuk dagboekje in een verder wat hakkelende stijl, had niet de Nederlandse nationaliteit) en Pim Fortuyn (heeft rare dingen gedaan met Arabische knaapjes in hele donkere kamers en kwam daar nog graag voor uit ook). De Grootste Nederlander. Gekozen door heel veel Kleine Nederlandertjes. Allemaal kijken naar de KRO volgende week. En zonder spreekkoren graag.

Voor de liefhebbers hier de volledige tekst van mijn recent gepubliceerde column over het belangwekkende doch ongewenste fenomeen van Rich Internet Applications.
Een nieuwe column staat overigens alweer op het punt te verschijnen in Software Release Magazine. Deze handelt over het op zich bizarre idee om IT-bedrijven te vragen hun adviezen en producten eerst eens op zichzelf uit te testen. Eat Your Own Dogfood, zeg maar. Een korte voorproef:

"... Ter voorbereiding van een spreekbeurt kreeg ik dit najaar de unieke gelegenheid eens flink bij te praten met enkele internationale klapstukken van Oracle. Een goedlachse Fransoos schetste mij de messcherpe visie van zijn bedrijf op de toekomst van ontwikkeltools. Alsof men zich elke week persoonlijk liet influisteren door Rick van der Lans, zo actueel bleek de koers van de voormalige databaseleverancier. De georchestreerde webservices vlogen je om de oren, vergezeld door smaakvol toegediende toefjes XML, UML, J2EE, MDA en BPEL. Éen politiek correct feest van open standaards, dat was het.

Totdat de Hondenvoertest ter sprake kwam.

Eat Your Own Dogfood, als het ware: in welke mate past een leverancier de luidruchtig naar de markt gebrachte concepten ook op zichzelf toe? Als Oracle zo nadrukkelijk de koers zette naar de innovatieve wereld van servicegeoriënteerde systemen, dan kon het niet anders of Oracle Applications, de standaardpakketten van het bedrijf, waren de levende illustratie van de nieuwe richting. Toch?
Ik vond dit alles wel een charmante wending in het gesprek, maar de Franse Chief Architect kauwde bijna hoorbaar op de vraagstelling. ‘Merdre’ hoorde je hem denken, met echt iedereen overlegd, vergeet je uitgerekend weer die jongens van de ERP-afdeling...."

Toeval bestaat niet. Anders had ik nooit in een eerder bericht (zie hieronder) een link gelegd tussen de nieuwe versie van de bijbel en iTunes. Nu blijkt er ondertussen een versie van de bijbel te zijn vrijgegeven die kan worden gelezen via het display van de iPod. Schijnt al vele duizenden malen gedownload te zijn. Goed voor de balans, zo tussen 666 van Iron Maiden en Sympathy for the Devil in.