vrijdag, februari 22, 2008
Effortlessly Complex
Voor de liefhebbers hier mijn Engelstalige versie van een eerder item over de complexiteit van programmeertalen in het algemeen en Java in het bijzonder. Geplaatst op Capgemini's CTO blog.
woensdag, februari 20, 2008
IT Executive column: Ik wil geen CIO meer zijn
Een paar collega’s zijn bezig met een jaarlijks onderzoek naar de gevoelswereld van CIO’s en onlangs kwamen de eerste resultaten binnen. Wat blijkt? Meer dan ooit blijken de IT-directeuren maar één wens te hebben: zo snel mogelijk CIO af zijn.
Geen verrassing. In ons vakgebied koesteren velen het heimelijke verlangen om ooit iets heel anders te kunnen doen. Niet de hele dag met virtuele, gebakken lucht bezig zijn, maar eerlijke, tastbare dingen door je handen voelen gaan. Zo ken ik een talentvolle programmeur die plotsklaps alles opgaf om kinderboeken te gaan schrijven. Ook heb ik nog regelmatig contact met een IT-architect die een antiekwinkel in Limburg is begonnen.
Toen we echter de onderzoeksresultaten wat nader onder de loep namen, kwam een meer prozaïsche werkelijkheid aan het licht. CIO’s blijken niet en masse hun beroep te willen opgeven, ze snakken alleen naar een andere invulling. Zó anders, dat je letterlijk kunt spreken van een andere rol.
Om dit goed te kunnen begrijpen, moeten we onderscheid maken tussen de verschillende categorieën CIO’s die we in het wild tegenkomen. Zo is er het archaïsch aandoende type dat een anoniem bestaan onder Facilitaire Zaken leidt. De nadruk ligt op het zo geruisloos mogelijk beheren van de infrastructuur: vandaag wordt gesleuteld aan de centrale verwarming, gisteren werden de liftdeuren geolied en morgen wordt een nieuwe blade server geïnstalleerd.
Dan is er natuurlijk de doorsnee CIO, zoals we die maar al te goed kennen. Rapporterend aan de financieel directeur, houdt dit type zich elke dag vooral bezig met overleven. Inflexibele systemen die nauwelijks geïntegreerd kunnen worden, nieuwe versies van software die alleen via risicovolle programma’s kunnen worden geïmplementeerd en een steeds krapper budget. En dan ook nog eens ontevreden gezichten door het hele bedrijf heen.
Geen wonder dat vooral deze soort CIO droomt van een ander leven: technologie inzetten als een innovatief middel en een plek in de bestuurskamer hebben als dé aanjager van verandering. Meer dan vroeger hangt die ambitie weer in de lucht.
CIO’s met zulke plannen moeten dan wel eerst de ruimte in hun bedrijfsvoering maken om te kunnen innoveren. Ze zouden toch eens met Facilitaire Zaken moeten gaan praten. Daar iemand aanwijzen die de IT-infrastructuur en de toepassingen op een nuchtere, simpele manier beheert en deze persoon voortaan ‘CIO’ noemen: het zou wel eens minder archaïsch kunnen uitpakken dan het klinkt. En het geeft ruimte voor die nieuwe, felbegeerde rol. Bijna net zo leuk als een antiekwinkel.
Gepubliceerd in IT Executive, 20 februari 2008
Geen verrassing. In ons vakgebied koesteren velen het heimelijke verlangen om ooit iets heel anders te kunnen doen. Niet de hele dag met virtuele, gebakken lucht bezig zijn, maar eerlijke, tastbare dingen door je handen voelen gaan. Zo ken ik een talentvolle programmeur die plotsklaps alles opgaf om kinderboeken te gaan schrijven. Ook heb ik nog regelmatig contact met een IT-architect die een antiekwinkel in Limburg is begonnen.
Toen we echter de onderzoeksresultaten wat nader onder de loep namen, kwam een meer prozaïsche werkelijkheid aan het licht. CIO’s blijken niet en masse hun beroep te willen opgeven, ze snakken alleen naar een andere invulling. Zó anders, dat je letterlijk kunt spreken van een andere rol.
Om dit goed te kunnen begrijpen, moeten we onderscheid maken tussen de verschillende categorieën CIO’s die we in het wild tegenkomen. Zo is er het archaïsch aandoende type dat een anoniem bestaan onder Facilitaire Zaken leidt. De nadruk ligt op het zo geruisloos mogelijk beheren van de infrastructuur: vandaag wordt gesleuteld aan de centrale verwarming, gisteren werden de liftdeuren geolied en morgen wordt een nieuwe blade server geïnstalleerd.
Dan is er natuurlijk de doorsnee CIO, zoals we die maar al te goed kennen. Rapporterend aan de financieel directeur, houdt dit type zich elke dag vooral bezig met overleven. Inflexibele systemen die nauwelijks geïntegreerd kunnen worden, nieuwe versies van software die alleen via risicovolle programma’s kunnen worden geïmplementeerd en een steeds krapper budget. En dan ook nog eens ontevreden gezichten door het hele bedrijf heen.
Geen wonder dat vooral deze soort CIO droomt van een ander leven: technologie inzetten als een innovatief middel en een plek in de bestuurskamer hebben als dé aanjager van verandering. Meer dan vroeger hangt die ambitie weer in de lucht.
CIO’s met zulke plannen moeten dan wel eerst de ruimte in hun bedrijfsvoering maken om te kunnen innoveren. Ze zouden toch eens met Facilitaire Zaken moeten gaan praten. Daar iemand aanwijzen die de IT-infrastructuur en de toepassingen op een nuchtere, simpele manier beheert en deze persoon voortaan ‘CIO’ noemen: het zou wel eens minder archaïsch kunnen uitpakken dan het klinkt. En het geeft ruimte voor die nieuwe, felbegeerde rol. Bijna net zo leuk als een antiekwinkel.
Gepubliceerd in IT Executive, 20 februari 2008
zaterdag, februari 09, 2008
IT Executive column: Codeklopper
Ik heb het van horen zeggen, maar toen een verbeterde versie van de programmeertaal COBOL in 1968 op de markt werd gebracht, was de consensus dat het vak van programmeur nog maar weinig toekomst had. COBOL leek ondertussen zoveel op natuurlijke taal dat managers vanaf nu zelf konden programmeren.
Vooruit, het zal de hippietijd zijn geweest en de wereld zag er roze uit. Maar wat is er in die 40 jaar eigenlijk gruwelijk weinig bereikt. Ik ben deze week op een conferentie in San Francisco die de toekomst van de IT-specialist als onderwerp heeft. En als je zo in de wandelgangen eens wat navraagt, klinkt al snel het bekende verhaal. We zijn namelijk nog steeds zo’n beetje klaar met programmeren. De moeilijke dingen zitten steeds meer ingebakken in standaardpakketten. Voor de rest is het een kwestie van het slim aan elkaar lijmen van herbruikbare componenten, flexibele processen modelleren en vooral veel business intelligence toepassingen. En daar komt weinig programmeren meer bij kijken. Andermaal schuiven we – of we willen of niet – op in de richting van meer kennis van de bedrijfsvoering.
Nu nog kijken of er werkelijk wat van komt.
In het vakgebied lijken we nog niet echt door het rouwproces heen te zijn. Zo waren er kortgeleden twee professoren van de Universiteit van New York die stelden dat Java ongeschikt is om mee te leren programmeren. Ik had gelijk herkenning. Java is namelijk een dikdoenerige, complexe programmeertaal die veel te veel kan. Een beetje alles in huis hebben om een marslander of een kerncentrale aan te sturen en er dan de zoveelste voorraad-, polis- of klantenadministratie mee uitpersen. Overbemeten spierballenvertoon dat bijna uitnodigt tot het maken van fouten en improductiviteit.
Eindelijk werden man en paard eens genoemd!
Jammer dan dat de heren vervolgens aan de andere kant van het spectrum blijken te verkeren. Vanuit hun perspectief is Java juist een lichtgewicht middel waarmee je schaterend van het lachen snel wat geinige Internetdingetjes in elkaar zet. Als het zo eenvoudig wordt om te programmeren, dan hoeft straks niemand meer verstand te hebben van formele methoden en complexe algoritmen, daar komt hun beklag op neer. Als alternatief bevelen ze Ada aan: een nagenoeg onbegrijpelijke taal waarmee zelden een serieus programma is geschreven.
Wel geruststellend, de houding van zo’n universiteit. En een knappe prestatie om zo compromisloos afstand te nemen van de dagelijkse realiteit. Programmeren mag niet makkelijk worden: dit vak houdt zichzelf de komende 40 jaar moeiteloos in stand.
Gepubliceerd in IT Executive 6 februari 2008
Vooruit, het zal de hippietijd zijn geweest en de wereld zag er roze uit. Maar wat is er in die 40 jaar eigenlijk gruwelijk weinig bereikt. Ik ben deze week op een conferentie in San Francisco die de toekomst van de IT-specialist als onderwerp heeft. En als je zo in de wandelgangen eens wat navraagt, klinkt al snel het bekende verhaal. We zijn namelijk nog steeds zo’n beetje klaar met programmeren. De moeilijke dingen zitten steeds meer ingebakken in standaardpakketten. Voor de rest is het een kwestie van het slim aan elkaar lijmen van herbruikbare componenten, flexibele processen modelleren en vooral veel business intelligence toepassingen. En daar komt weinig programmeren meer bij kijken. Andermaal schuiven we – of we willen of niet – op in de richting van meer kennis van de bedrijfsvoering.
Nu nog kijken of er werkelijk wat van komt.
In het vakgebied lijken we nog niet echt door het rouwproces heen te zijn. Zo waren er kortgeleden twee professoren van de Universiteit van New York die stelden dat Java ongeschikt is om mee te leren programmeren. Ik had gelijk herkenning. Java is namelijk een dikdoenerige, complexe programmeertaal die veel te veel kan. Een beetje alles in huis hebben om een marslander of een kerncentrale aan te sturen en er dan de zoveelste voorraad-, polis- of klantenadministratie mee uitpersen. Overbemeten spierballenvertoon dat bijna uitnodigt tot het maken van fouten en improductiviteit.
Eindelijk werden man en paard eens genoemd!
Jammer dan dat de heren vervolgens aan de andere kant van het spectrum blijken te verkeren. Vanuit hun perspectief is Java juist een lichtgewicht middel waarmee je schaterend van het lachen snel wat geinige Internetdingetjes in elkaar zet. Als het zo eenvoudig wordt om te programmeren, dan hoeft straks niemand meer verstand te hebben van formele methoden en complexe algoritmen, daar komt hun beklag op neer. Als alternatief bevelen ze Ada aan: een nagenoeg onbegrijpelijke taal waarmee zelden een serieus programma is geschreven.
Wel geruststellend, de houding van zo’n universiteit. En een knappe prestatie om zo compromisloos afstand te nemen van de dagelijkse realiteit. Programmeren mag niet makkelijk worden: dit vak houdt zichzelf de komende 40 jaar moeiteloos in stand.
Gepubliceerd in IT Executive 6 februari 2008
vrijdag, februari 01, 2008
Boundaryless IT Specialist
I am currently in San Francisco. Just around the corner here in California, the Republican candidates for the presidency are debating, trying to establish who is the most conservative while the Democrats Hillary Clinton and Barack Obama are holding hands to show off their unity.
The Open Group is having its own show-off. The quarterly member meetings and the Architecture Practitioners Conference are better visited than ever, and for the very first time there is also an IT Specialist Conference. The reason: the direct availability of IT Specialist Certification: a unique, open program which assesses senior IT specialists on people skills, technical skills, experience and contextual awareness of adjacent areas such as business, architecture and project management.
Based on the real-life proven, internal certification programs of Capgemini, IBM and EDS, this open program is destined to quickly become a world-wide standard. And we’re only too sure that the world is waiting for this: the key success factor for organisations to collaborate is still the quality of their individual employees. Technology-driven change highly depends on the proper abilities, experience and skills of IT specialists. These need to be real, demonstrated attributes, so we are not talking about isolated book knowledge or having passed some shallow multiple-choice tests.
Abonneren op:
Posts (Atom)
