The Long Snout

Ik kom weer eens terug op mijn recente betoog over de kracht van de grote, samenwerkende aantallen. De management summary van vorige keer: via het Internet kunnen mensen over de hele wereld met elkaar in contact komen en in –desnoods zeer grote- virtuele gemeenschappen werken aan resultaten die in termen van productiviteit en kwaliteit tot dusver onhaalbaar leken. De toepassingen op het Internet die dit allemaal mogelijk maken, worden door marketeers, en ook de rest van de IT-wereld, met het bekende enthousiasme aangeduid als Web 2.0. Geslaagde voorbeelden vinden we in de successen van Open Source en Wikipedia.

En het smaakt naar meer.

Zou een complexe offerte bijvoorbeeld beter worden als het hele bedrijf eraan zou bijdragen in plaats van het dappere bid team dat speciaal voor de gelegenheid bij elkaar geharkt is? Zou de totale aanbieding scherper worden als tijdens de wording honderden paren oogballen zouden meekijken, steeds kleine verbeteringen aanbrengend vanuit hun eigen specialisatie en eigen projectervaringen?

En nu we er toch over bezig zijn, zou de vragende partij uiteindelijk effectiever voor de beste offerte kunnen kiezen door er met zoveel mogelijk kritische ogen naar te kijken? Producenten van films en televisieseries beginnen er al aan te wennen: de audities voor nieuwe rollen worden er niet meer in twee dagen in een benauwd zaaltjes doorheen gejaagd. In plaats daarvan wordt YouTube als het nieuwe, wereldwijde auditiepodium gebruikt. Kwestie van het auditiescript downloaden, een paar dagen je helemaal inleven in die taaie karakterrol en het op de digitale camera slingeren. YouTube of MySpace doen de rest, met speciale vermelding van de vele honderden commentaren die de beoordelaars ongetwijfeld helpen bij het maken van de uiteindelijke selectie. Het kan niet anders, of zoveel publieke participatie vooraf levert hogere kijkcijfers op. Hoewel de echte suspense misschien wel in de voorbereiding zit. Een soort van omgekeerde Long Tail krijg je dan eigenlijk (de eh… Lange Snuit?), waarbij de aanloop meer aandacht en feestvreugde oplevert dan het uiteindelijke resultaat. De Weg, niet de Bestemming. Ik krijg er gelijk die Boeddhistische duizeligheid van in mijn hoofd.



Met zijn allen op OfferteWiki (ik noem maar wat, even claimen zo meteen voor de zekerheid) aan een collaborative offerte werken, het zou zomaar kunnen. Al helemaal als je de firewall openzet en de klant zo ver krijgt mee te denken, commentaar te geven en misschien zelfs wel bijdragen te leveren aan het uiteindelijke resultaat. Niemand zal ontkennen dat het voorstel er beter van zou worden, met voor de hand liggende voordelen aan beide zijden. Eigenlijk de droom van elke account executive: zo’n lange snuit waarin je al samenwerkend met de klant tot het perfecte voorstel komt en en passant ook nog aan een warmere relatie werkt.

Met dank toch maar weer aan Web 2.0 En als u me nu excuseert, ik ga even mijn YouTube profiel opnemen.