De fax

Het is bijna geruststellend om erachter te komen dat bij NRC.next ook maar gewone mensen werken. Je zou dat niet verwachten, laten we eerlijk zijn. Met al die juicy verhalen - vol met iPods, cursussen paaldansen en wetenschappelijke thesissen schrijvende moslima's - verwacht je met halfgoden te doen te hebben, niet alleen bij de redactie maar ook bij de lezersservice.

Je proefabonnement loopt dan af en keurig op tijd word je ook nog eens gebeld door een frisse student die belangstellend vraagt of het allemaal bevallen is en of hij een halfjaarabonnement kan noteren! Natuurlijk! By all means!

Gelijk de volgende dag geen krant meer in je bus.

De stemming zat er gelijk goed in. Vandaag belde ik de lezersservice, die na enig zoeken een computerprobleem constateerde ( 'ja, het zijn eigenlijk twee kranten, de NRC.next en de zaterdageditie van het NRC Handelsblad, en nou heeft de computer het ene stuk wel goed gedaan en het andere niet'). Kwam meer voor, bekende de dame. Maar ze zou me wel even doorverbinden met de abonnementenadministratie. Na twintig minuten gewacht te hebben, vond ik het genoeg. Ik belde terug en kreeg een andere dame van de lezersservice aan de lijn. Nadat ze precies dezelfde diagnose had gesteld (de schuld van de computer) beaamde ze mét mij dat het geen zin zou hebben om opnieuw te proberen door te verbinden naar de afdeling abonnementen. 'Weet u wat' stelde ze opgewekt voor 'ik stuur ze wel een fax, dan komt het vanzelf goed'.

Een fax.

Leuk dat ze die dingen nog gebruiken, en dat uitgerekend bij de NRC.next. Waarom niet gelijk een telex, zeg ik dan. Retro is weer in. Je kunt het op elke meubelboulevard zien.