Wat valt er toch eigenlijk veel te webbloggen. Als je er even de tijd voor neemt dan. Wat te denken van EasyJet's Stelios, die in mijn voorprogramma op Telecom Time stond en in twintig minuten het telecombedrijf Orange tot op het bot fileerde ('wat wil je ook met die arrogante Fransozen'). Of mijn belevenissen met digitale televisie op de gloednieuwe Apple iMac G5. Gebrek aan belevenissen, liever gezegd. Wie mooi wil zien moet pijn lijden, geloof ik. Of misschien nog eens zo'n cultureel verantwoorde recensie, bijvoorbeeld van de Nederlandse versie van Jesus Christ Superstar (Jesus, Gij, Superheld). Toch maar even vermelden dat het Nederlands Genotschap van Fervente Wijndrinkers onlangs bij elkaar is geweest en dat er een verslag aankomt. Als tenminste de ergste katerverschijnselen zijn weggetrokken. Alcohol zuigt!

Nee, laten we dat allemaal maar niet doen. Begin Januari komt de discipline er vanzelf in, als uw columnist semi-dagelijkse belevenissen op globaal niveau gaat delen via het Capgemini corporate weblog. In het Engels. URL volgt binnenkort.

Sjaak Bral. Ik ken hem wel een beetje. Vooral van vroeger. We schreven zo nu en dan eens een gevoelige popsong, over Stuttgart bijvoorbeeld of over neerstortende Boeings. Of over in oranje tuinpakken gestoken bassistes. Een beetje van die dagelijkse, makkelijk herkenbare dingen. Uiteindelijk gaf ik me - zonder zichtbare tegenzin - over aan de irritante realiteit van geld moeten verdienen. Mijn carriere als muzikant zat erop en ik probeerde voortaan zakelijke dingen te doen met computers. Zo nu en dan dook Marcel van der Heijden ('Sjaak Bral' vond hij wat meer street credible klinken) weer eens op in mijn leven. Gebruikte hij mijn naam in een boek of bezocht ik een van zijn cabaretvoorstellingen. Ook verstoorde hij wel eens een verjaardagsfeest. Of andersom, daar wil ik vanaf zijn.

Deze week ontving ik zijn sfeervolle Kerst-CD, getiteld ' Takkekerst'. En het leek me wel passend om een recensie te schrijven.
Dat is toch het minste wat je kunt doen als antwoord op zo'n vrijgevig gebaar, ja toch.

De grote vraag bij Sjaak vind ik altijd in welke mate je hem serieus moet nemen. Zelf weet hij waarschijnlijk nog wel het minste wat het antwoord is, en dat geeft een geruststellend gevoel. Zie je wel mama, ik ben heus niet de enige die een beetje raar is. Sjaak's zangtalenten staan in ieder geval niet ter discussie. Die zijn ronduit beperkt en meer zit er in dit leven niet in. Zeer serieus moet aan de andere kant zijn begeleidingsband SFD worden genomen: een trio doorgedraaide jazz-freaks die in beheerste en onbeheerste gekte nog het beste met het (bij iedereen uiteraard goed bekende) Stuurbaard Bakkebaard kunnen worden vergeleken. Het beste nummer van de CD is dan ook gelijk maar 'Oudejaarsavond', een tranenverwekkend atmosferische instrumental. Maar kom op, Bral kan ook wel wat. ' Rudolph het lelijke rendier' begint bijvoorbeeld als flauw deuntje en eindigt in de beukende rapstijl van Harry Touw Goes Beasty Boys. In 'hopen dat het beter wordt' weet Sjaak dan weer overtuigend aan te tonen hoe je een politiek-correcte babbeltekst op een geknepen manier best heel vals kunt zingen. Misschien kan hij beter declameren, zoals in het behoorlijk geflipte ' Leugenaar'. Ook politiek-correct is het makkelijke 'artiesten voor artiesten', waarin collega's worden afgeserveerd die zingen voor goede doelen. Maar dat blijkt dan weer door de gitarist van SFD te zijn geschreven.

Weet ik veel wat Bral eigenlijk wil. Niks waarschijnlijk. Misschien hopen dat hij ooit een culthit schrijft, bijvoorbeeld in de vorm van een meebruller als 'de boom staat in de kamer'. Jammer dat je niks met kerstbomen kunt als het carnaval is. Even die tekst aanpassen, Sjaak. Bijvoorbeeld ' het ei staat in de houder' of 'de haas loopt door de tuinen'. Gewoon een gratis tip, ik word toch niet meer rijk.

Omdat ik zeker weet dat Sjaak hier achter staat, heb ik gelijk maar even alle nummers geript en ze beschikbaar gesteld aan de rest van de wereld via de muziekuitwisseldiensten van de firma's Limewire en Kazaa. Ik warm me bij deze aan de altruïstische grootheid van de artiest. En mede namens hem wens ik u oprecht een takkekerst.

Aanstaande dinsdag mag ik een spreekbeurt doen op de jaarlijkse Telecom Time beurs. Wel interessant om dan in je voorprogramma Stelios Haji-Ioannou te hebben en in je naprogramma Michael Jackson. Van de eerste zou ik zeggen: wie kent hem niet. Na EasyJet is hij nu ook met EasyMobile bezig. Alles gaat makkelijk als Stelios in de buurt is, dat lijkt me een duidelijk filosofisch uitgangspunt. Alles gaat ook makkelijk verkeerd. Wie weet zit er weer een leuk reality TV programma in. Stelios loopt op straat en wordt aangesproken door woedende passanten wiens mobieltje het niet doet. Stelios regelt het allemaal ter plekke, waarbij hij zijn eigen telefoon opvallend uit het beeld houdt. Michael Jackson is voor ons uiteraard ook niet onbekend. Als de dag van gisteren herinneren we ons de oprichting van Skype. Verre van kinderwerk.
Op de wesbite van EasyMobile kun je dan weer realtime chatten (en Skypen?) met de helpdesk als er iets niet werkt. Handig voor als je onderweg bent, lijkt mij dan.

Waar zelfs tante Greet er nog in slaagt om dagelijks haar weblog bij te werken ("vandaag bij de Aldi slim gebruik gemaakt van een kortingsactie; ik heb nu 7 potten zilveruitjes. Zilveruitjes zijn heel handig. Bijvoorbeeld in combinatie met augurken of met kaas") lukt het mij momenteel ronduit niét om zelfs nog maar een schijn van actualiteit rond mijn blog te creëren. Wat kan ik zeggen? Veel reizen, behoorlijk wat afleiding, een matig inspiratieniveau. Van die kleine dingetjes. Ik hoop altijd op beterschap, laat ik het zo zeggen.

Wel weer een paar keer via Schiphol gevlogen. U weet wel, met die bagagecontrole van gemiddeld drie kwartier. Nog weinig verbetering vastgesteld. Dreigen helpt niet.

Ook heb ik binnen twee uur een column moeten opleveren voor Software Release Magazine. Klein misverstandje over deadlines. Collega-auteur Sander Hoogendoorn stapte in dezelfde val. Hij wist er op de valreep toch een boekrecensie uit te persen. "'Je denkt toch niet dat ik die dingen lées, of wel soms?". Zelf poetste ik een ooit eerder uitgegeven diepgevoelige, warm-menselijke analyse van IT-architecten op. Toch maar even een fragment:

".... Introspectie wordt daarbij niet uit de weg gegaan. Men wisselt pamfletten uit over het ambacht en de methoden van de architect en discussieert over de toegevoegde waarde van architectuur. Als het even kan, ontwikkelt elke architect zijn eigen aanpak (of liever nog een ‘raamwerk’) en het is een soort van folklore geworden om de eigen benadering te vergelijken met andere, uiteraard inferieure zienswijzen. Er zijn ondertussen al boeken verschenen over raamwerken om architectonische raamwerken tegen elkaar af te kunnen zetten.

De gemiddelde leeftijd ligt hoog. De gebezigde taal richt zich op abstracties, gelaagdheden en beschouwingniveaus. Zonder A0-plotter stel je niets voor, want IT-architecten drukken zich bij voorkeur uit via veelkleurige grand designs. Omdat architectuur niets minder dan metafysica is, houden IT-architecten zich vaak verre van inhoudelijke details en feitelijke technologieën. Dat vreet alleen maar aan de puurheid van de visie. Dat leken deze houding zouden kunnen afdoen als wereldvreemdheid, deert niemand. Onderling wordt her ronduit chic gevonden om het niet over IT te hebben. En de bombastische woordenschat wordt liever aangewend om nog eens een white paper te schrijven over een of ander metaconcept.... ".

Flauw eigenlijk. Via mijn nagenoeg anonieme blog doe ik wat leuke i-suggesties (met name de iCycle, een fiets waarin je een iPod kunt docken), komt men ineens met een wel heel creatieve opvatting van wat je allemaal met een Mp3-versie van de Bolero kunt doen. Steve Jobs: alleen de schepper zelf heeft ondertussen nog meer creatieve randverschijnselen op zijn conto staan. En ook dat lijkt slechts tijdelijk.