“… Goedendag. U bent verbonden met de voicemail van Rob. Ik ben momenteel niet bereikbaar. Dat komt, we hebben onze jaarlijkse strategiesessie met het hele management van de it-afdeling en de hoofden van de bedrijfseenheden. Leek me een mooi moment om het over een hele andere boeg te gooien. Voor het komende jaar is de it-strategie namelijk belangrijker dan ooit: de wolven lopen huilend door de grauwe straten en we hebben creatieve ideeën nodig. Niet alleen over hoe we geld kunnen besparen op de automatisering. Maar ook hoe we technologie op nieuwe manieren kunnen gebruiken om de recessie het hoofd te bieden.
Overigens houden we onze heisessie dit jaar niet op dat luxe neorenaissance kasteeltje in Overijssel. We zitten nu op de zolder van Henk en Alie’s dorpscafé in Winterswijk. Heel gezellig en de baas schijnt waanzinnige wildschotels klaar te maken.
Maar goed, over de it-strategie dus. Als die zó belangrijk is voor het succes van het bedrijf, waarom gaan we er dan zo onzorgvuldig mee om? Vorig jaar wist ik alle betrokkenen met moeite één dag bij elkaar te krijgen op het kasteel. Nou ja, bijna alle betrokkenen. Zelfs onderweg kreeg ik nog een gehaaste afzegging. Iets met een spoedofferte of zo, hoewel ik daar later nooit meer van gehoord heb. De rest kwam in de loop van de ochtend binnendruppelen en eigenlijk kwamen we pas rond elf uur een beetje op gang. Dat was vlak voor de lunch, waarbij ze overigens een heel bijzonder Californisch wit wijntje schonken.
Afijn. Pas een paar dagen van tevoren had ik me bedacht dat enige voorbereiding misschien wel gewenst was. Dus ik geef ruiterlijk toe dat de ondersteunende documenten slordig in elkaar geflanst waren. Maakte niets uit, want geen hond had ze doorgenomen. Uiteindelijk moesten de uitgangspunten eerst nog eens drie keer worden uitgelegd. Daarna volgde een sessie waar niemand met het hoofd bij leek te zijn. Wie niet gewoon schaamteloos email aan het doen was op de opengeklapte laptop, was wel onder de tafel bezig met de Blackberry. En toen voor de zoveelste keer een collega met een verbeten gezicht, gedempt mompelend in zijn telefoon, de zaal uitrende, knakte er iets bij me.
Dit jaar doen we het daarom anders. We zijn drie volle dagen onder water en onze telefoons liggen thuis in de la. Zelfs de aantekeningen worden niet op een laptop gemaakt. Voor de zekerheid.
Laat u overigens gerust een boodschap achter na de piep. Misschien bel ik over een week of twee terug….”.
Gepubliceerd in IT Executive, 10 december 2008
zondag, december 14, 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten