Prince was nimmer scherper

Goed, zoals de Arctic Monkeys al vaststelden: There's Only Music, So That's There's New Ringtones. Neemt niet weg dat de nieuwe single van Prince - Guitar - onvoorstelbaar scherp is en een gegarandeerde megahit. Ja, u mag me quoten, ik ben op dit blog nog nooit bang geweest voor voorspellingen. Eindelijk weer die typische, stampende beuk erin waarop ik ooit nog eens een hele bioscoop heb zien plat gaan (het ging om de concertvideo Sign of the Times en het publiek begon ongelogen na afloop om een toegift te roepen). De complete video is ondertussen alweer van YouTube gehaald (mag niet, foei, copyright) maar op de eigen site van Prince kunnen we een korte management summary zien, voorzien van reclame die de stelling van de Arctic Monkeys ondubbelzinnig onderschrijft. Of zijn er alleen maar nieuwe mobieltjes omdat er dan tenminste nieuwe muziek wordt gemaakt?

Gelukkig heeft een kat 7 levens ...

... want anders was het op Second Life ondertussen voor het beest allemaal over geweest. Nu ook in de Los Angeles Times, dus het is waar (dank Patrick Koning voor de link). Veel van de Second Life Schreeuwers beweren ondertussen dat ze het altijd wel hebben geweten en dat er veel meer fraaie 3D werelden aan het ontstaan zijn. Zonde dan dat de hele 3D-illusie in vele splintergroeperingen uiteenvalt. Daarmee bereik je even weinig effect als een wereld waarin we 100 MSN's of e-mail standaards zouden hebben. Dat wordt een paar jaar wachten op een internationale standaard. Jammer, jammer. Advies aan alle gefrustreerden voor de tussentijd: ga eens lekker een frisse neus halen op het strand. Wel een dikke trui en de zuidwester mee. Het is immers eind juli.

Global Warming - nu even niet

Het Internet blijft één groot digitaal dagboek. Dus toch maar even voor de historie optekenen: het is dinsdag 31 juli en zojuist sloeg de verwarming aan (een compleet non-item, maar hé, We The People zijn het nieuws). Zonder Global Warming waren de sloten nu waarschijnlijk bevroren, kun je nagaan. Of zal het allemaal toch onzin zijn, van die CO2? Zelf was ik al een klein, doch nog niet uitbundig uitgewerkt initiatief begonnen om ter discussie te stellen of we onszelf niet een beetje hysterisch de depressie ingillen. En vroeg of laat wordt je dan vanzelf door andere initiatieven ingehaald. Eens kijken of er wat heen en weer gelinkt kan worden. Want het klimaat - jongens en meisjes - dat zijn wij zelf.

Real Life Second Life

Kan mij het schelen, het is vakantie. En zo ben ik toch een van de weinigen die in de nadagen nog aandacht heeft besteed aan Second Life.

Het Weer van 2007

Onvoorstelbaar maar waar: als je googlet op 'Voorspellingen Weer 2007' kom je het allereerst op mijn site uit. Komt door een stukje dat ik begin dit jaar wijdde aan de voorspellingen voor 2007 van Harry Otten van Meteo Consult. Harry verwachtte voor Nederland rond 18 juli dat de temperatuurgrens van 40 graden zou worden doorbroken. Niet helemaal uitgekomen, zal ik maar zeggen. Ja, 40 centimeter water in mijn schuur misschien, meer zit er niet in. Texel heb ik overigens ook bekeken en ik begrijp nu wat beter hoe Jan Wolkers tot zijn stormachtige maar ook wel druilerige proza komt. Palmbomen groeien er dit jaar nog niet.

Hoe Goed Ben Jij Bezig?

Zelfbevlekking kun je het bezwaarlijk noemen. Want ik verschijn in de videofragmenten vooral in stijlvormen tussen houterig, zorgelijk en hakkelend in. Maar toch even leuk om te vermelden dat ik de hoofdrol mocht spelen in een landelijke wervingscampagne van Capgemini om ervaren IT'ers te werven. Mocht u het uzelf ook afvragen: hier beantwoorden wij de vraag hoe goed u eigenlijk bezig bent.

Bandbreedte is overrated

Vodafone maakt zich zorgen over het ontbreken van ondersteuning voor UMTS in de iPhone. Ik zeg: Vodafone zit vooral in de piepzak over die gillende dure UMTS-licenties van ze, waar maar niemand voor wil betalen. Dit zou een mooie gelegenheid zijn om eindelijk het publiek eens mee te laten bloeden voor De Telecomflop van de Eeuw.

Tja, jammer. De iPhone heeft helemaal geen bandbreedte nodig. Het is in feite een iPod waarmee je ook leuk kunt bellen. En elke bezitter van de iPod weet hoe het werkt: 's morgens even synchroniseren en je kunt er weer de hele dag op uit. Bandbreedte is overrated. En dat spuuglelijke woud van UMTS-masten staat vooral te roesten.

Overigens zit ik momenteel even op een vakantieschema. Dit stukje komt dan ook tot u via een humeurig opererende Wifi hotspot (het ding heeft zijn ups en downs), ergens op een eiland. En daar is trouwens geen mast voor nodig.

Mesh Network Bunny Ears

I like simplicity. I like browsing through the specifications of the 100$, One Laptop Per Child (OLPC) computer, now called the XO. Of course, the paramount importance of the XO is its potential to help children from all over the world to learn and communicate more and ultimately lead a better life. But it is also a compelling illustration of what happens when you design a computer experience without having to deal with backwards compatibility or pre-existing notions of how computers are supposed to work.


The XO is a small, easy to carry device (almost like a school bag). With its round shapes and bright colours, it sort of reminds you of the pre-Y2K version of the Apple iBook. Also, it has built-in Transformer capabilities, enabling it to quickly morph into a standard laptop, an e-book that can even be read in full daylight or a gaming console. It is simply fun to look at, especially when its mesh network ‘ears’ are folded out. This will definitely appeal to children, but many features of the XO may even impress the most spoiled business PC users: there are more lessons contained in the XO than we think at first glance.

Read more on Capgemini's CTO blog...

iPhone: too good not to mention...

Thanks Fred Cavazza.

Emerce nummer 69 blijft in stijl

Ik neem aan dat we niet eens meer over nauwelijks verholen ironie kunnen spreken als het Internetmarketingtijdschrift (dubbele woordwaarde) Emerce uitgerekend in nummer 69 uitgebreid aandacht besteedt aan de voortrekkersrol van de seksindustrie op het Internet. Hardcore IT-specialisten weten het al langer: de échte innovaties op het Internet vindt je altijd bij de seksproducenten. Daar lopen ze pas voorop. IP-based geomarketing? Affiliate networks? Referral blogging? Click Analysis? Been There Done That; een beetje sekssite kijkt er allang niet meer van op. Het blijft uiteraard een beladen onderwerp en voordat u in de comments geestige vragen gaat stellen over hoe ik dit allemaal zo goed weet: in het betreffende Emerce artikel staat alles keurig en zakelijk opgesomd. Dit geeft me overigens wel de gelegenheid weer eens een leuk experimentje uit te voeren met die lieve mensen van Blogger. Als ik hier vermeld dat het artikel 'Porno 2.0' heet, is dat aan de ene kant gegarandeerd goed nieuws voor mijn bezoekersstatistieken; het trekt meer nieuwe lezers, zal ik maar zeggen. Aan de andere kant zou ik wel eens in de ban kunnen worden gedaan door een automatisch programma dat op basis van een simpel trefwoordensysteem denkt te zien dat ik onwelvoeglijke taal uitsla. Ik houd u op de hoogte, bestaande en nieuwe lezers.

Apple Nike+ Hack: en we hebben beeld...

Voor de liefhebbers die meer informatie willen na het onderstaande bericht over mijn Apple Nike+ hack hierbij alvast een foto van mijn Adidas-schoenen tijdens de complexe operatie.

iPhone launched in Second Life

I thought, let’s discuss a bit about Apple.

Of course, there is no point in adding yet another hit to iPhone’s current Google Quotient (187 million, and counting..). So this blog-item is not about the iPhone. But mentioning the iPhone a few times, will definitely increase the visit count of this site. Especially when we combine mentioning the iPhone (or simply Jesus Phone, if you like) with mentioning Second Life. This could be done with an announcement like ‘Second Life citizens can now buy virtual iPhones; they have to wait for several hours in a virtual queue in their favourite shopping mall after which they can exchange cool, fake phone calls with their newly acquired devices; the little 3D iPhone retails for an amazing 499 Linden Dollars'.

Sorry about this. I promised myself never to discuss Second Life again – after summer nobody will anyway - but it was too tempting not to draw your attention to some of the practical experiences I have had with yet another Apple innovation. A few of you may recall an earlier blog-item, in which I described the new Nike+ combination of an iPod and a RFID-enabled sensor in your running shoes. I considered it to be much more than just a metaphor for applying new, fresh IT ideas to business.

Now, after using the kit myself for almost half a year, I’m more convinced than ever that Apple and Nike have created an impressive, contemporary IT showcase. It’s all there: sensor technology, an attractive user experience through a non-PC computing device, real-time monitoring and feedback (while you are running), very slick browser-based business graphics, personalised performance management, an active online community plus online store and even some real mashupable web services.

It’s nothing less than compelling material for any IT strategist that wants to demonstrate to the board room how technology enables a sense & respond business that constantly improves itself.

And I know it works too. Believe me: I’m a sad, pathetic excuse for a runner but ever since I have been using this kit I have been steadily improving (admitted, it’s still on a scale between downright lame and laughable amateur, but that’s hardly the point). Of course, I enjoyed running more because I could listen to my favourite music. But more importantly, the sensor was always in the back of my mind. I knew it was monitoring my steps, I knew that the voices of Lance Armstrong or Paula Radcliffe would praise me after breaking a personal record (Lance: ”congratulations, you just ran your fastest mile ever”) . I knew that I would be downloading the iPod data to my PC afterwards where performance scorecards would keep track of my progress against the targets I had set for myself. Run at least three times a week, run at least 80 kilometres a month: there was no escaping from the desktop widgets that confronted me with my own rise and decline, every time I looked at my OS X desktop.

If it even works for me - unmotivated, easily bored, wannabe runner – it probably does miracles for others.

And I am sure we will achieve similar results in business, now that we are starting to embed business intelligence much more into the daily operational activities of the organisation, mapping corporate performance to highly personalised, individual objectives that can be measured and monitored in real-time (we discussed this recently).

Imagine that we could even add some more Apple / Nike style spice to all of this. I am not suggesting that all employees should be wearing iPods during work, with the CEO occasionally speaking words of encouragement when an objective has been reached. But somehow, you can’t escape from the feeling that business clients would be using our applications with so much more fun if the experience would be better and more exciting.

It’s the same excitement that drives people to wait for hours to buy an iPhone.

Any creative ideas of how to infuse business with iPhones, iPods, sensors or even Nike running shoes? Or how to recreate the same excitement in very different ways? We are anxious to hear from you in the comments section.

p.s. To put things a bit more into perspective, I have to confess I am a dedicated fan of Adidas running shoes. Being a genuine Apple-inspired device, the sensor was of course based on a proprietary standard, meaning that it could only be inserted in specially designed Nike shoes. Luckily, this standard could easily be hacked: with the help of a good old Stanley knife I managed to cut a space in the sole of my Adidas shoe. The sensor fitted nicely into it. Nothing to be proud of, but if necessary I am available for other difficult tasks.


Published on Capgemini's CTO blog

Retro-zomer: KLIKLIJN

Tja, jongens en meisjes. Het wordt weer zomer en dan lonken de terrasjes, de buitenlucht, de groene velden. Ik heb - kortom - op zeker minder tijd om dit weblog bij te houden. Voorzover ik dat buiten de vakantietijd wél doe, die discussie ga ik hier niet aan nu. Maar kom aan, we gooien er regelmatig een klassieker uit het verre verleden tegenaan. Hier bijvoorbeeld mijn column 'Kliklijn' geschreven in de vroege herfst van 2005 voor Software Release Magazine.


Ooit, in een ver verleden, ontwikkelde ik mijn eigen Windows. Het zal nét na de Eerste Wereldoorlog zijn geweest. MS Dos was een tekstgeoriënteerd besturingssysteem met uiterst beperkte mogelijkheden. We wilden een grafisch programma ontwikkelen waarmee je ontwerpen kon maken via ondertussen prehistorische technieken als Data Flow Diagrams en ISAC. Verwend door de mogelijkheden van de Apple Macintosh vonden we dat zoiets ook op een gewone PC zou moeten kunnen. Een ware ontdekkingstocht was het. Ik zal niet snel de dag vergeten dat we na lang experimenteren voor het eerst met de muis pixels op het scherm konden laten verschijnen: een overzichtelijk leven, waarin een kinderhand snel gevuld was. Na anderhalf jaar stug coderen hadden we een desktop ontwikkeld waar we met recht trots op waren. Toolbars, iconen, overlappende, in grootte aanpasbare windows: de wereld lag open voor onze ongeëvenaarde innovaties.

Tot Bill Gates wakker werd.

Zonder twijfel geïnspireerd door onze baanbrekende verkenningen produceerde hij MS Windows. En dat ontwikkelde zich razendsnel tot een industriële standaard. Toegegeven, we moesten even een rouwproces door. Maar uiteindelijk gaven we ons over aan een realiteit die dicteerde dat onze eens zo vooruitstrevende oplossingen achterhaald waren door de markt. We ruilden ons eigen superieure Windows systeem (codenaam 'Vensters'; ja, we waren bijna griezelig creatief in die tijd) in voor het standaard product van Microsoft. Zo creëerden we de ruimte om aan software te werken die nog wél onderscheidend was.

Vroeg of laat reduceert de Wet van de Remmende Voorsprong noviteiten tot oubollig materiaal. Het is dan zaak tijdig het roer om te gooien. Eventuele emoties kunnen daarbij beter overboord worden gezet.

Je staat er dan van te kijken in welke mate IT-afdelingen ook anno 2005 maar geen afscheid kunnen nemen van de eigen, stoffige oplossingen. Als in de beste traditie van Malle Pietjes antiekwinkel wordt software gekoesterd die je op zijn best als rariteit kunt afdoen.
Op zijn slechtst is er sprake van semi-crimineel gedrag. Schaarse, dure tijd steken in archaïsche uitvindingen: er zou van hogerhand ingegrepen moeten worden. Als men daar tenminste enig benul zou hebben van wat er dagelijks door het eigen IT-volk wordt uitgespookt.
Ik ken grote, gerenommeerde organisaties waar de automatiseerders vol trots een eigen middleware stack onderhouden, inclusief een heuse message broker, dynamische routering en ingebouwde business rules. Tien jaar geleden waren dat cruciale, ingenieuze oplossingen. Nu vindt je routineus op sourceforge.net schappen vol met Open Source producten die veel beter zijn, niets kosten en een stuk soepeler aansluiten op de hedendaagse XML standaards. En ook de grote leveranciers zitten niet stil. Als je dan toch SAP of Oracle bedrijfsbreed doorvoert, dan kun je maar beter zo goed mogelijk gebruik maken van de middleware die ondertussen naadloos in de pakketsoftware is geïntegreerd.

Hardnekkig vasthouden aan de eigen, oude software is ronduit contraproductief. Zonde van de tijd en het geld, al helemaal als de beslissers te weinig technologisch inzicht hebben. Gelukkig hebben wij dat kostbare inzicht allemaal wél. En daarmee is het niets minder dan onze burgermansplicht om de klok te luiden bij excessen. Ik stel daarom voor een kliklijn in te richten waar we laakbare activiteiten van collega automatiseerders geheel anoniem kunnen melden. 0900-ITKLIKLIJN: lijkt me een instant succes, al helemaal in combinatie met een website die als digitale schandpaal kan dienen.

En er is genoeg materiaal om met gemak steeds weer een Misstand van de Dag te kiezen. Naast hardnekkig onderhouden eigen middleware, besturingssystemen en databases is er bijvoorbeeld ook het onnodig veroorzaken van ernstig leed door het gebruik van de programmeertaal C++, het ondoordacht toepassen van objectoriëntatie, het succesvol laten kelderen van de productiviteit met behulp van Java en – misschien nog wel het allerergste - het ongevraagd aan anderen uitleggen wat een servicegeoriënteerde architectuur is.

Ja dames en heren: de maatschappij, dat zijn wijzelf. Als we allemaal een beetje extra opletten wordt Malle Pietjes rommelwinkeltje een stuk minder stoffig. Aan de slag!