Ron Tolido's Holistic Beach Blog

Soms vergeet je wel eens wat het nut van Internet is. Maar gelukkig zijn er bedrijven als KPN die je oorverdovend terugtoeteren naar de realiteit. Gisteren moest ik naar het postkantoor. Er waren twee pakjes (gratis oudejaarsloten en een paar boekjes over het verband tussen de Totale Liefde en verkoudheid, niet doorvragen graag) tevergeefs bij mij aangeboden. Of ik even snel langs wilde wippen om de artikelen efficiënt en zakelijk alsnog in ontvangst te nemen.
Je komt dan in het regionale postkantoor. De hal maakt een volgepropte indruk, alsof je bij de incheckcounter van Easyjet staat, zeg maar. Je wordt geacht een volgnummer te trekken. Ik heb nummer 76. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat zojuist nummer 51 aan de beurt is. Er houdt zich op dat moment één KPN-medewerker bij de balie op. Die is zo te zien met een klant bezig met een geanimeerde discussie over de voors en tegens van lijfrentes in een gebalanceerd pensioenbeeld, hoe zich dat in de loop van de jaren gaat ontwikkelen en wat de omringende landen daarvan vinden. Op een bankje zitten twee oude dames verheugd de drukte in zich op te nemen. 'Ach' zegt er een overdreven hard 'we hebben geen mannen meer, geen werk en de kinderen zijn de deur uit; waarom zouden we haast hebben?'. Er komt na enige tijd een tweede, mat ogende KPN-medewerker aangesloft. Zuchtend drukt hij op het knopje. Nu is warempel numer 52 aan de beurt. Al enige tijd staat een derde medewerkster ontspannen koffie te drinken achter de balie. Met veel belangstelling monstert ze het aanzwellende gezelschap. 'Ja ja' roept ze naar haar collega 'mijn bel doet het weer eens niet, dus ik kan helaas niemand helpen'. Ze haalt haar schouders op, zichtbaar aangeslagen door deze verpletterende werkelijkheid. Pas twintig minuten later komt een monteur uit het magazijn geslenterd die met enkele onduidelijke handelingen de bel weet te repareren.
In de tussentijd ben ik in een diepe Boeddhistische modus geraakt. Niet omdat ik zo Verlicht ben, maar omdat ik anders willekeurige passanten tegen de grond ga slaan. Met een diep gevoel van warmte zie ik klanten die speciale, niet bestaande winterzegels willen bestellen en vrouwen die slecht functionerende keukenmachines terugsturen naar Wehkamp en aan de baliemedewerkster gaan uitleggen welke recepten door het gebrekkige functioneren onmaakbaar bleken te zijn. De twee gepensioneerde dames zijn ondertussen ook aan de beurt en hebben besloten dat de gifbeker helemaal leeg moet. Na achteloos wat brieven te hebben laten frankeren beginnen ze de meest inventieve vragen te stellen aan de wel zeer hulpvaardige KPN'er. Het gaat onder andere over pakketpost, restituties en telefoonabonnementen. Heel leerzaam, moet ik zeggen.

Na een uur mag ik zelf.

Nadat ik zonder veel succes aan omstanders heb gevraagd of ze niet voor willen, besluit ik mijn pakjes in ontvangst te nemen. Ik heb mijn zaken in minder dan een minuut afgehandeld. Best een leeg gevoel als je dan uiteindelijk buiten staat. Daar is het al bijna weer donker aan het worden.