maandag, december 06, 2004

Er zijn zo van die vormen van vertier die je maar beter niet online kunt zoeken. Neem bijvoorbeeld het zogenaamde Casino: een verschijnsel dat mij tot voor gisteren net zoveel zei als de eerste twintig regels van het volkslied van Jutland. Maar toen was ik nog nooit in het Holland Casino in Scheveningen geweest. Mijn vriendin wel. Die heeft zo'n beetje de spelregels uitgevonden en schijnt ook als aannemer het feitelijke pand te hebben gebouwd. Dus daar zat van nature iets meer affiniteit met het onderwerp, als het ware.
Gisteren kwamen we dan uiteindelijk met zijn tweeën in het betreffende pand terecht. Mijn vriendin voerde zwijgend en opmerkelijk ervaren een biljet van 10 euro in een zogenaamde fruitautomaat in. Daarna bleef ze in een staccato tempo op één bepaalde knop drukken (er waren er veel meer, maar die leken geen significante rol te spelen). In de 3 minuten die ontrolden werd het me door haar goedkeurende gemompel wel duidelijk dat het spel zich in de goede richting ontwikkelde. We bleken gelijk al 60 euro te hebben gewonnen, dus van het feit dat ik niets had begrepen van de spelregels en/of de hard- en software, kon ik op dat moment maar matig wakker liggen. Als bij toverslag voelde ik een warme sympathie ontstaan met dit doordachte, ja bijna sociaal relevante spel.

Wat later raakten we aan de bar in gesprek met een gokker die met zijn arm in een professioneel ogend verband liep, inclusief ijzeren klemmen en staven. 'Van een kasteel gevallen' vertelde hij ons 'dan krijg je dat'. We hebben nog lange tijd glazig voor ons uit zitten staren. Nu nog, trouwens.

Geen opmerkingen: