Het duurt nu niet lang meer of we hebben allemaal zo'n leuk, onopvallend microchipje in ons oor geimplanteerd. Draadloos zendertje erin en ZE kunnen ons dag en nacht, van waar ook ter wereld volgen. Als het al met goudbaarzen en kabeljauwen kan, dan zou ik niet weten waarom het ook niet met de menselijke diersoort kan. Best onsmakelijk trouwens, dat drama met die Australische vissen. Waren in de netten van ongure stropers verstrikt geraakt maar slimme boswachters van het type Steve Irwin ('this croc is really reaaaaaly dangerouuuus mates') hadden vantevoren de beesten al voorzien van een chip. Zo dook de ongelukkige goudbaars na een dag weer op in de diepvries van de stroper. Gefileerd en ontbeend, maar de chip zond nog steeds uit. De stropers zijn gearresteerd en zullen nu waarschijnlijk voor straf drie verzamelde jaargangen van Steve Irwin's avonturen op DVD moeten bekijken.
De straf kan niet zwaar genoeg zijn: wat mij nog het meeste dwars zit is het gebrekkig vakmanschap van de betrokken misdadigers. Als je dan fileert, doe het dan goed. Straks heb je niet alleen een graatje in je keel, maar blijkt er een complete UMTS-zender in je huig vast te zitten. Je kan nog beter krokodil eten.
zondag, november 09, 2003
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten