woensdag, september 10, 2003

Na zware aanvallen van verwardheid en hysterie hebben ze bij de RIAA blijkbaar weer moed gevat. Op het hoofdkantoor van de Amerikaanse Buma Stemra is eens flink uitgehuild. Zakdoeken zijn broederlijk gedeeld. Daarna kwam de beslissende brainstormsessie: hoe houden we het downloaden van muziek tegen? Een vraag in dezelfde klasse als kunnen de blaadjes nou eens niet vallen in de herfst of waarom moet het altijd zo koud zijn op de noordpool. Een reactionaire bedoening moet het zijn geweest van een stel verbeten conservatieven met een intense heimwee naar de kneuterigheid van de jaren '50. Met zijn allen rond den grammofoon zitten om de zoveelste evergreen van Pat Boone te beluisteren.

Met een 78-toeren plaat kreeg je toentertijd echte waar in handen: een joekel van een schijf waar je een halve rol kadopapier voor nodig had. Met de komst van de single is het eigenlijk al mis gegaan. Daarna kwam de CD. En nu wordt muziek onzichtbaar. Een heel rouwproces, vooral als je van het groeitempo van een boom al een opgejaagd gevoel krijgt.

Wel triest dat het ziektebeeld van de RIAA nu zelfs gepaard gaat met het brutaliseren van kinderen. Een 12-jarig meisje de stuipen op het lijf jagen door tienduizenden dollars te eisen omdat ze muziek van het Internet heeft gehaald. Stom! Straks heeft de doelgroep helemaal geen geld meer om CD's te kopen. Failliet gesewed door de verzamelde platenbonzen.

In het licht van deze gebeurtenissen deed het me bijna pijn om vandaag een CD te kopen. Maar ik moest wel: Dance of Death van Iron Maiden is zojuist vrijgegeven.



De titel is wel toepasselijk, gezien de hinderlijke stuiptrekkingen van de RIAA. Bovendien steun ik graag de heren van Iron Maiden. Die privé-jets moeten ook vliegen.

Geen opmerkingen: