IT Executive column: Kwetteren (Dutch)

Twitter, voor velen een geschenk uit de hemel. Op een gegeven ogenblik heb je het immers wel gehad met blogging. Elke keer minstens tien regels moeten lezen of schrijven, het gaat je niet in de koude kleren zitten.Als je de attentiespanne van een windvaantje hebt, doet zoveel moeten concentreren bijna fysiek pijn. Twitter is dan een uitkomst. Voor die enkele wereldvreemde zonderling die nog niet is ingewijd: we hebben het hier over een razend populair systeem op internet waarmee je steeds in korte zinnetjes van maximaal 140 karakters iets laat weten aan de buitenwereld. Je kunt daarvoor ook een smartphone of sms gebruiken. Anderen kunnen zich abonneren op jouw gekwetter en andersom.

Op zijn best is Twitter een geweldig hulpmiddel voor de Nieuwe Werker om effectief contact te houden met een waar ecosysteem aan kennis, inzichten en gebeurtenissen. Al kwetterend vind je net zo makkelijk razendsnel antwoorden op gerichte vragen als verwijzingen naar nieuwe, interessante bronnen van informatie. En door slim om te gaan met wie je volgt, creëer je een steeds waardevollere kring om je heen.

Maar het kan ook op zijn slechtst uitpakken. Dan ontaardt Twitter in een universum van willekeurig leuterende, megalomane adhd-types. Oppervlakkigheid, gedronken uit de beker van het Totale Niets. Puur uit beroepsmatige overwegingen heb ik me eens een paar dagen volstrekt ongeremd laten meeslepen door het virtuele gekeuvel. Op het laatst zit je met schrikachtige, holle ogen naar het beeldscherm te staren, in afwachting van de volgende ‘tweet’ die binnenkomt. En die is nooit meer dan een paar seconden verwijderd. Weer 140 karakters om te lezen, weer een discussie om te volgen, weer een onderwerp om een mening over te hebben, weer een link om op te klikken.

Soms komt er iets interessants voorbij. Veel vaker is het lamlendigheid troef. Iemand heeft zojuist een flesje bier opengemaakt. Een ander laat elke drie minuten weten welk nummer hij aan het draaien is. Een derde gooit zo te zien elke opkomende gedachte op Twitter, waarschijnlijk om ze voor de eeuwigheid te verzekeren. Een vierde deelt zonder schaamte privéconversaties, het maken van lunchafspraken en intieme coachinggesprekken met de buitenwereld.

Uiteindelijk heb ik mezelf uit die knettergekke maalstroom weten te bevrijden. Na wat bijvoeding en een lange nacht slaap kon ik voorzichtig weer eens proberen een hele krantenpagina zonder onderbreking te lezen. Buiten brak een pril lentezonnetje door.

Ik hoorde een merel fluiten. Wat een ongelooflijk mooi geluid.

Te publiceren in IT Executive, 25 maart 2009. Voorpublicatie op Ambtenaar 2.0