Second Life - final statement

Nu we alweer mei 2007 spreken, denk ik dat we in de komende maanden weinig meer over Second Life zullen horen. Uitgekauwd thema. De content-bureautjes hebben lekker verdiend, de marketing-jongens hebben hun speeltje gehad en in de virtuele dreven van SL gebeurt nog steeds net zo weinig als vroeger. Tenzij je iets hebt met grofpixelige lichaamsdelen. Kortom, over tot de orde van de dag. Mij hoor je niet meer over Alice in Escapistenland. Als finale statement doe ik u graag deze link toekomen naar een artikel in Management Team dat deze week verscheen. Annemiek Sinnige - zelf vermoed ik in zekere zin een believer - ondervroeg mij en enkele anderen over Second Life. Ik vervul de eervolle rol van de enige azijnpisser die kritisch is over Lekker Gek Met Zijn Allen Alsof Doen. Hoewel ik heel eerlijk gezegd niet razend entousiast ben over de weergave van mijn woorden (dat schijn je wel eens vaker te hebben met journalisten), toch maar even het bewuste fragment. En dan stoppen we ermee. De macht terug aan alle avantgardisten. Vooral lekker onder elkaar blijven daar. Ik ga even door met mijn leven, dank u.

"...... Ron Tolido, chief technology officer van automatiseerder Capgemini, is zelfs ronduit negatief over Second Life. De werkelijke impact van SL is beperkt, stelt hij. “Techniek moet onzichtbaar zijn. Kijk naar tieners, die zijn dol op msn en sms. Simpele technologie die werkt en waar de gebruikers verder geen weet van hebben. Second Life doet in de ogen van tieners gedateerd aan, aldus Tolido. Second Life noemt hij ‘old school’. Communiceren met anderen via Avatars is te gekunsteld om effectief te zijn voor jongeren. Bovendien is communicatie waarbij je de ander niet in de ogen kunt kijken, niet erg prettig. Tolido: “Second Life is een zichzelf in stand houdende zeepbel. Met omgevingen als SL worden we weer teruggestuurd naar zolderkamer om achter dat de pc te gaan zitten.” Hij verwijst met een grijns naar Get a first life.com. Volgens Tolido zijn de contentbureaus hier de lachende derde. “Die liggen in een deuk. De gemeente Zoetermeer betaalt 25.000 euro voor….ja, voor wat eigenlijk? Je gaat toch niet in SL in de rij staan voor de balie voor een uittreksel van de Burgerlijke Stand als je ze met een klik via de website kunt bestellen?” Hij vindt het onbegrijpelijk en noemt meteen nog een geroemd voorbeeld waarvan de toegevoegde waarde hem ontgaat. “Toyota doet aan co-creatie. Bezoekers kunnen op SL in een nieuwe auto rijden. Maar dat benadert bij lange na niet een echte proefrit.” Asfalt op een koeiepad noemt hij dat. Een klein, nauw en kronkelig pad waar je nauwelijks vooruitkomt gaan asfalteren om er sneller te kunnen rijden. Een zinloze exercitie.

Techniek moet onzichtbaar zijn en vooral heel laagdrempelig. Wel is Tolido ervan overtuigd dat deze ontwikkelingen de voorbode zijn van veel specifiekere toepassingen. Hij denkt dat 3D over tien jaar een fundamenteel andere toepassing zal kennen. “Ik kom over tien jaar op kantoor en stap in ruimte binnen die doet denken aan het Holodeck zoals te zien was in Star Trek. Ik loop dan bij onze kantoren in India en Frankrijk binnen. Alsof het echt is. Ik zie vrijwel geen verschil met de echte omgeving. Ik kan ze bij wijze van spreken aanraken, en recht in de ogen kijken; ruiken en voelen. Dát zijn de ontwikkelingen in 3D waar je iets aan hebt......”