".... Mijn 13-jarige zoon vertelde me onlangs dat hij later programmeur wil worden. Een verpletterende mededeling die me terugwierp in diepe, introspectieve bespiegelingen. Je haalt je van alles in het hoofd. Wat is er fout gegaan? Is hij in de peuterspeelzaal ooit een keer van het klimrek gestuiterd en heeft de juf het me nooit verteld? Eet hij wel genoeg vezels? Had ik niet veel vaker met hem moeten praten over de fantastische dingen die je in een leven kunt doen?
Zelfverwijt. Manische depressies. Een inktzwarte, zuigende draaikolk.
Uiteindelijk kwam ik weer tot rede, een week of drie, vier later. Ik ging de discussie met hem aan. Mijn zoon had nog geen idee van welke programmeertaal hij wilde leren. Een vage MSN-vriend had hem gesuggereerd zich te verdiepen in C++. Of dat wat was, misschien. Opmerkelijk hoe kalm je uiteindelijk dan blijft. Er kwam een Boeddhistische waas van vergevingsgezindheid over me toen ik hem zonder te schreeuwen vertelde welke misdaden er de afgelopen twintig jaar in naam van C++ zijn begaan. Dat veel van zijn crashende applicaties geschreven zijn door C++ programmeurs die het leuk vinden om lekker nonchalant met geheugen om te gaan. Dat de zogenaamde buffer overflow een hele generatie van hackers een zee aan inspiratie heeft gebracht. Dat leerboeken over C++ op Heathrow niet langer in de handbagage worden toegestaan. Dat de programmeertaal – net als de modernere broertjes Java en C# - belachelijk complex is en dat je een bolleboos in wiskunde moet zijn om het allemaal te kunnen begrijpen..."
Tot zover een fragment van mijn nieuwe column voor
SRM. Binnenkort in zijn geheel op dit blog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten