dinsdag, maart 07, 2006
Er zijn van die dagen dat je karma je als een nauwsluitende tunnelbuis lijkt te omvatten. Vorige week vrijdag bijvoorbeeld. Ik zou die dag spreken op het Nationale ICT-congres - onderdeel van de Carrierebeurs - over het onderwerp transparante methoden. Vooruit, iemand moest het doen, ja toch. Ik ging welgemoed in de loop van de ochtend op weg, in de stellige verwachting een nagenoeg verlaten autobaan aan te treffen. Immers, iedereen was op wintersport of lag nog bij te komen van het Carnaval. Of beiden. Al na een kilometer stond ik muurvast in een file op de A4. De radio meldt in dat soort gevallen dat er nagenoeg geen verkeersproblemen zijn in Nederland. Nou ja, met uitzondering van de A4, waar ter hoogte van Burgerveen een klein ongelukje is gebeurd. Zou in principe haast niemand last van moet hebben, want wie moet er in hemelsnaam om half elf 's ochtends van Den Haag naar Amsterdam? Na een uur zonder veel beweging leek het me verstandig om de organisatie van het congres maar eens te bellen. Crisisberaad. In overleg werd besloten de voordracht een half uur uit te stellen. Dat zou genoeg moeten zijn, want nog tijdens het beraad begon de file op te lossen. Uiteindelijke belandde ik op de rondweg bij de RAI, waar ik letterlijk op de Last Mile strandde. Blijkbaar vanwege de Carrierebeurs (we hebben er weer zin in, mensen) waren alle parkeerplaatsen vol. Dat leidde tot een verkeersstroom waarin elke drie minuten ongeveer anderhalve meter kon worden gereden. Er ontstond alengs een geanimeerde, samenzweerdigere sfeer op de toegangsweg naar de RAI. Het was iedereen wel duidelijk dat er vandaag weinig meer bereikt zou worden. Op enkele plaatsen ontstonden spontane kampvuurtjes en toen de eerste worstjes op een geïmproviseerde barbecue werden gelegd, leek het me een mooi moment om maar eens om te draaien. Voor het donker was ik gelukkig weer thuis. De wereld van de IT: één hectisch gekkenhuis.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten